KORKUMUZ, HAYATIN TA KENDÝSÝNE…


Kimilerine göre doða, kimilerine göre Tanrý bahþetti insanlara düþünme ve karar verme yetisini. Kanunlar yapýldý, töreler kuruldu sýrf insan türü kendine ait kurallarý belirleyebilsin, kendine dair kararlarý alabilsin, eðitilsin, içindeki vahþiliði dizginleyebilsin diye… (ki yapýlan son araþtýrmalar hala insanýn ‘orman adamlýðý’ evriminin tükenmediðini, aç kalýnca kendi türünü bile yiyebileceðini gösteriyor …) bir süre sonra evrendeki her þeyin amacýndan saptýðý gibi kurallar, kararlar da varlýk nedenini yitirdi. Her zaman ki gibi sorumlu bizdik, süreç yerine sonuca odaklandýðýmýzdan mýdýr nedir bilmem ezberledik sadece, kurallarý belirlemek, kararlarý verebilmek yerine hazýr olanlarý kendimize dahil ettik üzerimize uymayacaðýný bile bile…
Ýçimizin giziyle karþý karþýya kalmamaya özen gösterip inatla ve ýsrarla kaçsak da, sýkýþýp kalýyoruz yine onun amansýz çýðlýðýyla… Toplumun aðýr kokusu, içimizin en gizli tenhalarýna çekerken özümüzü, ‘tek tip’ kiþiliðimiz gözün gördüðü her yerde faaliyette. Üzerimize her an kan sýçratmaya hazýr bir toplu bakýþýn altýnda (baþkalarýnýn dayattýðý) kalýplara uyma telaþýndayýz. ‘Günaydýn’lar, ‘iyi geceler’, ‘hayýrlý bayramlar’, ‘mübarek kandiller’ dese de dilimiz, karþýmýzdaki gülüþü her an tüketmek için tetikteyiz. Namlunun ucunda kendi zaaflarýmýzýn, yaþayamadýklarýmýzýn hýncý…
Kendi sorunlarýmýza sýrtýmýzý dönüp o ‘aptal kutusu’nun önünde hiç olamadýklarýmýzý, hiç yaþamadýklarýmýzý yaþamýþýz gibi kabullenip, oradaki sahteliklere tapan acýnasý taraflarýmýzla anlamsýzlýk dehlizinin dibine vura vura yaþýyoruz. Elimizde ‘çözümler’ kitabýyla dolaþýp insanlara ‘amme hizmeti’ yapma derdine düþsek de (malum doðru sadece bizim tekelimizdedir) kendimize pek bir hayrýmýz dokunmuyor. Evren üzerinde (uzaylýlarda dahil) tüm canlýlarýn nasýl yaþamalarý ve ne yapmalarý gerektiðini biliyoruz da kendi yaþamýmýzda bu ‘Tanrý vergisi’ mucize pek kendini hissettirmiyor. Kendimize karþý bu denli vurdumduymaz, baþkalarýna karþý bu denli acýmasýz olabilecek kadar korkuyoruz. Korkumuz bize dair olan her þeye… korkumuz hayatýn ta kendisine…
Ah içimizin yanan korlarý, ah içimizin sinsi dilleri; ne çok seversiniz karanlýklar yaratmayý, ne çok seversiniz olamadýðýnýz her þey için olanlarý (olabilenleri) olunmaz kýlmayý… kimse sizi size býrakmaz da ondan mý býrakmazsýnýz kimseyi kendine? Kimse ‘hayat tecrübenizi’ yaþanmýþ saymazda ondan mý yaþanmýþ saymazsýnýz diðer hayatlarý? Kimse anlamaya çalýþmaz da ondan mý anlamak istemezsiniz olanlarý? Kimse yaþamak istediklerinizi yaþatmaz da ondan mý kýsýtlarsýnýz karþýnýzdakinin tüm yaþam kaynaklarýný? ‘el alem ne der’ dedikleri için mi ‘el alem ne der’ dersiniz durmadan?
Hiçbir düþ göremeyecek kadar uyanýk, hiçbir gerçeðe dahil olamayacak kadar uyurgezeriz. Hiçbir þey doðal deðil artýk, hiçbir þey sahici deðil… yeni yetme çocuklar gibi evcilik, doktorculuk, insancýlýk oynuyoruz hepsi bu…
Bu toplu, bu kanlý bakýþ bizim… çekin artýk tüm hücrelerinizi baþkalarýnýn yaþam damarlarýndan. Ýçinizde ki zehri akýtmanýn baþka bir yolunu bulun! Ezbere yaþamayacak artýk yeni dünya çocuklarý. Sizin ‘çözümler’ kitabýnýzý yerle bir edecekler. Bilecekler çünkü, insaný farklý yapanýn farklý bakmak olduðunu… Yozluðu, kendini hiçe saymayý öðretseniz de durmadan, tartýþmaya kapattýðýnýz her imza hükmünü yitirecek… düþüncelerinin büyüsünden korkmayacaklar, evreni kucaklamaktan korkmadýklarý gibi… kendine ait ‘doðru’larý yaþarken çýðlýk çýðlýða, korkmayacaklar ‘baþka doðru’larýn varlýðýndan ve yargýlamayacaklar baþka ‘doðru’larý… ‘Mutlak doðru’ olmadýðýnýn farkýna varacaklar… cinayet iþlemeyecekler, anlamayý öðrendiklerinden… kavga etmeyecekler, uzlaþmayý bellediklerinden… ‘olabilir’ diyebilecekler, kaypaklýk nedir bilmeden, sadece ve sadece hayatýn bin bir rengini gördüklerinden, sýnýrlarýný kavradýklarýndan… baþka hayatlara duyarsýz kalmayacak ama baþka hayatlara müdahale etmeyecekler, kendi hayatlarýný nasýl yaþamak istediklerini bildiklerinden… boþluklarý olmayacak, içlerine bakmaya cesaret ettiklerinden… korkmayacaklar gülmekten ve aðlamaktan, korkmayacaklar sevmekten ve sevilmekten, korkmayacaklar düþmekten ve yaralanmaktan… Çýta onlarda, yükseltecekler durmadan…
Korkun þimdi! Yaþayamadýklarýnýzýn sorumluluðu sizin omuzlarýnýzda kalacak… Sorulacak tek hesap kendinize olacak… Zehriniz sadece kendi içinizde akacak…