DEVRÝM HÝÇ ÝÇÝMÝZE UÐRAMADI
“Her seçim bir kaybediþtir. Bir þeyi seçer baþka bir þeyi kaybedersiniz...” Seçmek... Adýna yaþam dediðimiz bu yanýlsamanýn insanlara verdiði en büyük ödülü, farkýnda olamasak da...
Her gün ayný ve ayrý zamanlara uyanan sabahlarýmýz, her gün ayný ve ayrý sabahlara uyuyan gecelerimiz var. Ýçimizde onulmasý imkansýz gedikler, boþluklarla durmadan dalýyoruz pýrýltýsýný hiç hissedemediðimiz (hissetmek istemediðimiz) zamanlara...
Kaçýmýz farkýndayýz yaþadýðýmýzýn ve seçtiklerimizle, seçtiðimiz kadarýyla var olduðumuzun...Nicedir hayat bir koþuþturma olmuþ insanoðluna... Nicedir dayatýlaný yaþar olmuþuz... Nicedir adýmýz insan olmanýn ötesine geçmiþte ayrýlýr olmuþuz bir kaç sýfat tamlamasýyla... Ve yine, ve yine nicedir aynalar daha bir uzak gelir olmuþ tanýdýk simalara... Yalnýzlýklar, insansýzlýklar almýþ, sarýp-sarmalamýþ yabancýsý olmuþuz takýndýðýmýz adlarýn bile... Gidecek bir yer, sýðýnacak bir “sýla” kalmamýþ...
Ezbere davranýþlar, sýký kalýplar içinde savrulup durmuþuz... Savrulduðumuz yerler meçhul... Boðulmuþuz... Savunduðumuz ne varsa dilimize tutsak kalmýþta akamamýþ içimize, en derinimize... Özgürlük demiþ dilimiz, ne varsa ona dair okuyup bellemiþiz... Týpký devrim gibi... dünya tarihleri ansiklopedileri okumuþ, ne kadar lider varsa tanýmýþ, eleþtirmiþiz... eðri büðrü yaþamlarýmýza bakmadan ama... ezbere yaþamýþýz iþte gün gibi ortada...
Kendimize yapay kültürler katmayý seçmiþiz de, seçememiþiz bizi tamamlayaný... içimizdeki hangi “ben”e dönersek dönelim bütünleyememiþiz hiç birini...
Ne çok tarih yazdýk halbuki, ne çok yýkým gördük, kaç lale devri geçti yaþamlarýmýzdan... hep tutunacak bir ad aradýk. Bazen “solcu” oldu adýmýz bazen “saðcý”... bazen “doktor Ayþe Haným” olduk, bazen “öðretmen Mehmet Bey”... yaþamýmýzda eksik olan ne varsa böyle tamamlarýz sandýk, hep tutunacak bir ad bulduk kendimize... bütün adlarý topladýk da bir “insan” adýný bulamadýk lügatlarda... meydanlara çýkýp “yaþasýn” diye baðýrýrken peþine takacak bir sürü ad bulmuþuz da yaþatamamýþýz... “yaþasýn özgürlük” demiþiz dönüp evimize kadýnýmýzý esir bilmiþiz... seçmeyi bilmiþiz de alamamýþýz bu sorumluluðu... eðreti durmuþ her ad yamacýmýzda... eðreti zamanlar doðmuþ alacakaranlýkta... Oysa güneþ doðurmak için çýkýlmadý mý yola?
Ne çok yabancýyýz þimdi, ne çok ayazda kaldý yürekler... sonuç belli yalnýzlýk-kimsesizlik...
Yaþanan ne varsa deðiþtirmek, daha iyiye sürmek isterken hep ayný kalmýþ içimizin çoraðý... Kuruduk... Devrim hiç uðramadý içimize (ki istemedik hiç, meþguldük dünyayý deðiþtirecektik.) oysa anlamalýydýk ýþýk bizdeydi, güneþ bizdeydi...
Þimdilerde inanmýyorum “yaþasýn”lara... yaþamýyor hiçbir þey... ölüm sonsuzluðu sarýyor düþleri...
Doðru yok... Yanlýþ yok... Sonuç yok... yüzyýllar boyunca süslü kalemler beyaz sayfalarý doldurdu... Yüzyýllar boyunca biz okuduk, düþündük ama hep unuttuk...
Belki de hiçbir adý seçmemeyi seçmeli insanoðlu... Belki de yeni doðan çocuklara anne demeyi öðretmeden “insan” demeyi öðretmeli... Belki de özgürlük burada saklanýyordur yüzyýllardýr. Hani þu adýný bilip de hiç tanýmadýðýmýz, hiç bulamadýðýmýz özgürlük...