Ve bir gün. uyanamazsın.
     havasız bir otel odasında. kapın yumruklanır feryat figan.
     sen öylece uzanmışsın. boylu boyunca, umarsız.
     her hava akımında üşüyen, bu yüzden gözün gibi sakındığın, sevişirken bile çoraplarını çıkarmadığın ayakların buz gibi olmuştur.
     gözyaşı, sevinç, utanç ve korkuyla dolan gözlerinin açılmaya mecali yoktur artık.
     hep korktuğun, kaçındığın yalnızlık sonunda yakalamıştır seni! bir otel odasında, kıskıvrak
     zafer çığlıklarıyla coşarken azılı düşmanın yalnızlık, cesedinle oynar olmuştur.
     bundan sonra doğacak hiçbir günde hakkın yoktur. tüm yağmurlar, rüzgarlar haram.
     bi fırt nefes fazladır genç ama sağlıksız ciğerlerine.
     ruj izin kalmış son söndürdüğün sigarada.
     ve çılgınca dansederken düşmüş bir saç telin.
     ve sen hayattan ödünç aldığın tüm nefesleri geri vermişsin. borcunu ödemiş bir memur gibi huzurlu, boylu boyunca uzanırken.
     söyleyemediğin tüm sevgi sözcükleri. ya da açıklamasını yapmaya hiç cesaret edemediğin katı kararlarn öylece duruyordur yerlerinde.
     pişman olmaya bile vakit bulamadın sen.
     hep dünü değil, bugünü yaşarken.
     hep daha çok yaşamak istedin sen.
     ya geç uyudun, ya da erken uyandın. bu yüzden tüm uykuların yarım.
     uykusuzluktan yakınıp, daha çok eğlenebilmekle övündün.
     hep bir telaşla gelip geçti hayat.
     kimbilir son gecende ne için heyecanlanıp uyuyamadın.
     hep bir yerlere yetişmek değldi hayat, sen bunu pek anlayamadın.
     daha tanımadığın çok insan vardı, henüz görmediğin çok diyar...
     öldüğünde ağlayacak insanların listesini yapar dururdun. sonra listenin uzunluğuna sevinir, hiç ölmeyecek gibi sarılırdın onlara.
     girmediğin her kalabalık içine dert olmamalıydı.
     yalnızlık er ya da geç dikilirdi bir gün insanın karşısına.
     havasız bir otel odasında.
     feryat figan yumruklanırken kapın.

                                             19.9.2005