ah benim kadersiz yazgım!
zamanın üfleyerek biçimlendirdiğini yine ben kendi irademle lanetledim
farkında dahi olmadan
şimdi ise çaresizliğime bakıp, yıkılışımı izliyorum, ölüme yaklaşarak!

düşlerim, tılsımını fısılıtıyla yitirmemeliydi
bu aciz ve cılız ses kulaklarımı sağır etmemeliydi
içinde duyduğu kin
nasıl olduda onu böylesine görkemli kılabildi
nasıl sürebildiki beni sonu gelmez kargaşalara

inanmakta bile güçlü çekerken ben
kurulu düzen ve kurulmakta olan
öylesine işliyordu ki.

karanlıkta ardımda yükselen gölgeye
ürpererek bakan bu ruh benim olmamalı
korkuya dolanan çaresizliğim olmamalı
fakat ne ona ne de diğerini yok edecek gücüm var
gücüm beni haraketsizlikle sınırlandırdı

ey ölüm!
şarkılar söyleyip ormanda
neşemizi bulaştırırken yapraklara
neden apansız doğdurursun korkunu
zihinlerimizde

ah! o düşünceler
ah! o yalnızlaşan sözler
sizlerde ait değilsiniz artık bana
belkide hiç bir zaman ait olmadınız.

bilemezdim ama...

yokoluşun anlamsızlığını yükleme-k varoluşa!
yokoluşun anlamsızlığını yükle-me varoluşa!

hislerim paylaşılamayacak derecede bir hiç!
hiçlik paylaşılabilir mi hiç!