Her þeyden çok, biriyle konuþmaya ihtiyacým olduðunu hissediyorum son günlerde.
Ýçimde hapsettiðim gerilimin taþmasýný istiyorum.
Çünkü kendi baþýma ancak taný koyabiliyorum hislerime.
Birilerinin içe dokunan, güçlü, genizden gelen sesine ihtiyacým var en çok.
Önümde sadece karanlýk, pis sokaklar görüyorum, yaþamýmýn tüm pisliðinin yattýðýný görüyorum oralarda.
Hayatým karmakarýþýk ve öylesine düzensiz ki, kendimden nefret ediyorum, delilikle boðuþuyorum çoðu zaman.
Bedenimi bitirip yiyen bu hastalýðýn ruhuma da sýçramasýný engelleyemiyorum çünkü.
Ve kendimi öldürme noktasýna geldiysem eðer; bu þimdi olabilir.
Ýnsanýn kendini yok ederek, dünyayý yok etmek istemesi (yada tersi)
içimdeki yalýn korkunun beni taþýdýðý en bencil gerçeklik.
Kafamý yerden kaldýramýyorum, aðlamak üzereyim çünkü yada Hitler i anlamaya.
Ama çevremde, göðsüne yaslanýp aðlayabileceðim bir anne
yok.
Ama bu akþam buz gibi bir hava var.
Birkaç saat önce dýþarý çýkýp, pencereden sýzan ýþýðýn aydýnlattýðý aðacýn, kýpýrtýsýz yapraklarýna dokundum ve buz gibi havayý çektim içime iri yudumlarla.
Hayallere kapýlmama izin verdim kýsa bir süre.
Ve daha ölmediðimi fark ettim.
Ben ölü deðilim, yaþýyorum hala.
Ve gerçeklik; ben ona ne yapýyorsam o olur.
Unutmalýyým cenneti yada cehennemi.
Çünkü hayatým öylesine bir kerelik ki…
Hayatýmý tortusuna dek yaþamalýyým, kendimi duygusuzluða kaptýrmadan yada acý çekmekten korkmadan.
Yaþamak istiyorum çünkü; yaþamak ve hissetmek…