Her şey öyle çabuk oldu ki.
Patronun yanına gittim. Bana şöyle dedi;
“Dünkü toplantıya sarhoş gelmişsin ve bölüm şefinin üstüne kusmuşsun”
“Kimden duydunuz bilmiyorum ama saçmalık” dedim
“Peki, sarhoş muydun? “
Bir süre zorladım kendimi,
“Hatırlayamıyorum”
Ve bana gerçekten duygusuz ve düşmanca bir bakış attı. Bazen insan zor durumlarda ne yapacağını bilemiyor.

Eve gelince duşta, bunu ve başka bir şeyleri düşününce, bölüm şefini pataklamaya karar verdim. Yüzüne takınmak için uğraştığı o -züppe ama köylü- ifadeyi iki yumrukta dağıtacaktım. Ama koca bir ses çıkartarak yere kapaklandım ve elimi incittim.
Tabi aşağıdakiler sarhoş olduğumu düşünmüşlerdir eminim. Bende bu müzikten bıkmış yaşlılara Debussy ‘den ‘bir kır perisinin öğleden sonrasına prelüdü’ nü dinletmeye karar verdim.
Ve onlar alttan süpürgeyle vurdukça, daha çok açarak sesini; onlara ve tüm dünyaya küfrettim, sonra kendimi çok daha iyi hissettim; aniden pembe ve neşeli oldum.

Yağmur yağıyor şimdi ve her şey berbat görünüyor yeniden.