Yalnızlığımın küçücük bahçesinde
Gönlümün mangalından dumanlı başım
Efkarımın bu etsiz pikniğinde
Soframa su niyetine döküldü gözyaşım

Neden hep hayaller hayal olarak kalır?
Neden umutlar sadece insanı avundurur?
Neden keşkeler bu kadar pahalı?
Neden pişmanlıklar bu kadar ucuz?     

Düşlerimin penceresini kırdılar
Cam misali tuz buz ettiler
Dağılan düşlerimin kırıklarını
Ayağıma halı misali serdiler

Kırık düşlere bastıkça kesiyor ayağımı
Ama yine umut akıyor damarımdan kan yerine
Kan kaybından ölmem bir ihtimal de
Kesin ölürüm kaybedersem umutlarımı

Yaralarımı gözyaşımın tuzuna bastım
Ağladıkça daha şiddetli yandım
Yandıkça daha beter ağladım
Yaralarımı işte böyle dağladım