Yolculuk başladı ve tarihe kayıt alındı gitmenin beter günü…

Sorgulardan usanan yüzümde uslanmayan yaşlar birikintisi ilerliyor, damlaların sancısı okunuyordu dudaklarımdan...
Gelen hareket saati bir bahane kurbanı olmayı başaramadı. Bıçak kesmedi zamanı yırtarcasına geçen akrebi.
Niyetini günler öncesinden bozan ayaklarımdan dağılan, nasırlaşmış yalvarışlar kar etmedi, şehrin gecesine düşen yakamozlara…
Martılara “elveda” çağrısı uzandığında terk ettiler vapurları, karanlıkta yoruldular…
Martı çığlıkları kayboldu tren sesinde…

“Dur mavi tren… Gitmeye gelmemiştim bu şehre…”

Yaşanmışlığımı kitap arasına saklayıp, kimseye eyvallah demeden, gözlerimi şehrin sularından, kalbimi eski bir aşk hikâyesinden alıp, yeni âşıklara emanet ediyorum.
Dağıtıyorum yüreğimde ki bu aşk emanetini…
Kapansın bu hasretin İstanbul hecesi.
Acınması imkânsız halime vursun dalgalar, Kız Kulesini getirsinler rüyalarıma.
İçinde ben ve rivayet edilen hikâyem olsun…
Yılanların çok olduğu söylenir bu kentte.
Hepsi o hikâyenin içinden mi gelir, ya da zehirlemek için bir kahraman mı lazımdır,
Yitip giden her aşk hikâyesine…

Eminönü meydanında milyonlarca bakıştan birisi benimdir diyebilmem için, yüreğimi gönderiyorum.
Yeni caminin muhabbet bekçileri karşılasınlar, minareden yükselen ezan ile beraber…
Başımı eğip secde de, kalbimden geçirdiğim, kendimden esirgediğim dualarıma âmin desinler…

Bakırköy sahilin de – köprüyü çıktıktan sonra- elinde ki çiçeklerle seni karşılar kadınlar. Hiç beklemediğin, tanımlayamadığın dünyanın içinde bulursun kendini. Elini eline almıştır ve başlamıştır hayal gücüne kelimeler sığdırmaya. Üç vakte kadar olacaklar karşısında hayretle bakar ve yanında mahcubiyetle duran kişinin sevgilin olmadığını anlatmaya çalışırsın. Sonra, güzelleştirmek adına dikenlerinden uzaklaştırılmış gül dalını verirler eline, fiyatını o kadınların belirlediği…
Sahilde yürürken, elide çingene gül’üyle, kelimelerine hayallerini sığdırmaya çalışırsın…

Süleymaniye camisinde ikindi vakti… Heybetinden yüreğim genişliyor… Şükrü hatırlatıyor ezan-ı Muhammedi…
Namaz sonrası cami bahçesinde, muhabbetinize çaylar ısmarlarsınız. Lale ya da gül, ismi aklıma gelmese de o güzel bahçenin, beni oraya götüren, gönül bahçesinde bin bir güzellik yetişen, ilk ezanı okuyanın adıyla emsal olanı unutamam…
Unutamam Galata kulesine karşı söylenen o ezgiyi…”Hatasız kul olmaz, hatamla sev beni…”

Üsküdar iskelesinin önünden Beykoz’a giden yolda, ne kadar halı altı edilmiş mesele varsa dökersiniz Marmara’nın mavisine… Boğaz karşılar sizi, o da dökülmüştür ve sabit durmuştur bu esarette… Yu’şa tepesine kadar görebildiğiniz en güzel yeşil ve mavi kardeşliğine şahit olursunuz.
Geri dönüş yolu, veda havasıdır artık. Oturduğum pencere camından – dışarıda ki kalabalığı hesap etmeden-
“Seni seviyorum İstanbul” diye bağırdım. Pişman değilim…
EMN plakalı arabanın içinde, sesimin yankısını duyuyorum.
Yalnız değilim…

Gel çağrısında yağmursuz toprak, aylardan Temmuz, saat gece yarısı, Bostancı durağı hiç bu kadar acımasız olmadı karşımda.
Hoş çakal İstanbul’un Anadolu durağı… Hoşça kal…

“Treni durdurmak istiyorum”

Dur………ma ,

Durma mavi tren, sen devam et yoluna. Raylar da dağıt dumanını, ben camlarında efkârıma küller gönderiyorum.

Sen durma mavi tren… Aylardan temmuz, saat gece yarısını geçti, ben koca bir şehri…

Şimdi nefes almaya çalışıyorum. İstanbul olmadan zor ve isteksiz bu alış veriş. Sermayeden gidiyor, biriktirdiğim hava, içtiğim su, yüreğim daralıyor…

Siren sesi bu; Bana ayrılığın hediyesi…