yokluğun
onarılmaz
kaybedişleri
susamışken
uzak diyarlara
nergisler açmış neye yarar

yabancı bir zamanın içine
akıp gidiyor arta kalanlar

gün ortası suskunluğu
çağırırken içselliğinde geceyi
bir hülyayı zikreder gözlerinle

bilirsin bu dokunuş saatleridir
usulca iner gün çatılardan
ışığını keser perdeler
ah perdeler, bir hayatı gölgeler

öyle bir ses ki
ellerinde yanar yıldızlar
akrebin boğumlarındaki gizli gücü
damarlarına karışır
yalnızlığının resmi düşer dalgalara
sokaklara sesin ulaşır

ve derim ki
her mevsim iklimini içinde taşır

Aytekin Orhan