Terör üzerine yorumlarda bulundum, kabul.

Teröre karþý ortak hissiyatýmýzý dile getirdim.

Þehit acýlarýyla yandým.

Babasý þehit olmuþ çocuklarýn bayramda yaþayacaðý hüznü

anlatmaya çalýþtým.

Bir daha böyle acýlar yasamasýn çocuklarýmýz, dedim.

Bayramlar zehir olmasýn istedim.

Terör bitinceye kadar önceliðimiz terörü yok etmek olmalýdýr, dedim o kadar.

Kimseye akýl vermeye çalýþmadým, uzmanlaþmadým.

Ne zaman sýnýr ötesi harekat yapacaðýz ,tarih belirlemedim.


Nereye ilk bombalarýmýzý atacaðýz, keþif yapmadým.

Askeri alana giren tek cümle kurmadým.

Kurmadým çünkü bu benim iþim deðildi.

Gazetelere bakýyorum,yorumlar okuyorum:

Harekat merkezindeki subaylar gibi yazýp çizenler gýrla.

Sanki mübarekler kýrk yýllýk savaþ uzmaný. Ýnce ince savaþ planlarý

yapýyorlar.

Uçaklarýmýzýn kaç sorti yapacaðýný, hangi uçaklarýn kullanýlacaðýný,hangi yerlere

Bombalarýn býrakýlacaðýn yazanlar var.

Sanki hepsi birkaç savaþ yönetmiþ emekli general.

Beyler iþi ehline býrakýn siz.

Askerlere býrakýn,onlar iþlerini en iyi þekilde yaparlar.

Siyasi alana müdahale etmenizi anlarým,tamam.

Askere genel hedefler göstermenize de peki.

Lütfen nokta atýþ yapmaya kalkmayýn.

Karavana atýþlar…