-Ýçimi yak bu gece üstad, ortalýk hüzün koksun.

Eski bir resim vardý elinde, resimdeki adamýn yüzüne baktý,
kendisine benzetiyordu. Kim nerede ve ne zaman kendisidir?
Geçmiþ, sihirini kaybetmeyen, parýltýlarý her zaman canlý bir denizdi,
hüzünlü bir mavi giyinmiþ bir sonsuzluk.
Derin ve kaçak.

( Sana söylemeliyim. Haksýzlýk bu. Ama ben bütün þiirlerime
yüreðimi dökerken hep Sen okuyacakmýþsýn gibisine yazdým.
Unutmuyorum okuduðun bir tek þiirimi ve sonra
bana bakýþýný unutmuyorum.
Çocuktum henüz ve börtü böcekle uðraþýyordum ve henüz
yeni yeþeriyordum, bende tuttum aðaçlara dair bir þiir yazdým.
Çocuktum ve yeni yeþeriyordum. Acýlarýn sýrrýna ermemiþtim henüz.
Bir kadýna gönül vermemiþtim henüz.
N´olursun gitme baba. Seninle daha bir raký bile tokuþturmadýk.
Hiç hazýr olamadým yokluðuna…
-Okumak isterdim þiirlerini, dedi resimdeki adam.
-Biliyorum hazýr deðildin, bende hazýr deðildim gitmeye,
dedi resimdeki adam.)

Buharlý ve kirli camlarýn karanlýðýna gözlerini býrakarak
resmi avucunda ýsýtmaya çalýþýr gibi avuçladý adam.
Bu alýþýldýk hüzünlü seviþme vaktinin saniyelerini içten ve
sessizce sayar gibisine dudaklarýný kýpýrdattý ve sustu.
Konuþmanýn masalara birþey ifade etmeyeceðini biliyordu.
Sustu susarak.

Kimbilebilir hangi söylenmeyen sözcükte gizli susar yürek,
acýnýn tarifsizliði, hüznün baþýboþluðu, gönlün yarasý.
Ýnsan yüreði hangi söylenmeyen sözde gizlenir?
Belki de mey biliyordur. Sabah denizde olan þu tabaðýmdaki
balýk anlýyordur belki.
Hangi hüznün aðýdýný içten içe yaktýðýmý onlar belki anlýyordur.
Resimdeki adam anlardý, biliyorum…

-Hüzün bana baba yadigárý, Müzeyyen ablam gibi.

Bir þarký tuttum senin adýna, bir adam vurdu kanuna.
Benimse içimde cümbüþ koptu.
Yemyeþil rokalarýn ortasýna býraktým aðaçlý þiirimi
ve unuttum bütün gidiþlerini.
Seninle karþý karþýya oturmaktayým.
Diyorum ki,

-Sen bir düþ´sün. Bütün yaþadýklarým gibi.
Herþeyi gerçekten varsayabilirdim, aþk dahil
ama gerçeðe haksýzlýk olurdu bunu yapmak.
Artýk hayat bize kendini göstermiþtir.
Þimdi insanlara hikaye anlatýlacak zaman deðil.
Nasýl olsa yürek paylaþýlmýyor, gerçeklerimi de
paylaþmasýnlar. Yalanlarýmdan zaten kime ne?
Hayattan düþmüþ bir adamýn yalanýmý olur?

-Ýçimi yak bu gece üstad, ortalýk hüzün koksun.

Göremez kimse seni benim gördüðüm gibi.
Bu bir gerçek.
Oysa þarkýda söylenen
“Sevemez kimse seni benim sevdiðim kadar” bir yalan.
Sevebilir seni herkes ben kadar ve benden de çok sevebilir.
Ama sen beni sevdiðin kadar kaç kiþiyi sevebilirsin?

-Derin bir mesele bu aþk, boþver be moruk!
-Oysa mutlu zamanlarda herþey insanýn gözünde
ne kadar ölümsüz deðil mi?

-Ýçimi yak bu gece üstad, ortalýk hüzün koksun.

Ýçelim bizbize, ölme, beni de öldürme.
Yaþam bana baba yadigárý….