-İçimi yak bu gece üstad, ortalık hüzün koksun.

Eski bir resim vardı elinde, resimdeki adamın yüzüne baktı,
kendisine benzetiyordu. Kim nerede ve ne zaman kendisidir?
Geçmiş, sihirini kaybetmeyen, parıltıları her zaman canlı bir denizdi,
hüzünlü bir mavi giyinmiş bir sonsuzluk.
Derin ve kaçak.

( Sana söylemeliyim. Haksızlık bu. Ama ben bütün şiirlerime
yüreğimi dökerken hep Sen okuyacakmışsın gibisine yazdım.
Unutmuyorum okuduğun bir tek şiirimi ve sonra
bana bakışını unutmuyorum.
Çocuktum henüz ve börtü böcekle uğraşıyordum ve henüz
yeni yeşeriyordum, bende tuttum ağaçlara dair bir şiir yazdım.
Çocuktum ve yeni yeşeriyordum. Acıların sırrına ermemiştim henüz.
Bir kadına gönül vermemiştim henüz.
N´olursun gitme baba. Seninle daha bir rakı bile tokuşturmadık.
Hiç hazır olamadım yokluğuna…
-Okumak isterdim şiirlerini, dedi resimdeki adam.
-Biliyorum hazır değildin, bende hazır değildim gitmeye,
dedi resimdeki adam.)

Buharlı ve kirli camların karanlığına gözlerini bırakarak
resmi avucunda ısıtmaya çalışır gibi avuçladı adam.
Bu alışıldık hüzünlü sevişme vaktinin saniyelerini içten ve
sessizce sayar gibisine dudaklarını kıpırdattı ve sustu.
Konuşmanın masalara birşey ifade etmeyeceğini biliyordu.
Sustu susarak.

Kimbilebilir hangi söylenmeyen sözcükte gizli susar yürek,
acının tarifsizliği, hüznün başıboşluğu, gönlün yarası.
İnsan yüreği hangi söylenmeyen sözde gizlenir?
Belki de mey biliyordur. Sabah denizde olan şu tabağımdaki
balık anlıyordur belki.
Hangi hüznün ağıdını içten içe yaktığımı onlar belki anlıyordur.
Resimdeki adam anlardı, biliyorum…

-Hüzün bana baba yadigárı, Müzeyyen ablam gibi.

Bir şarkı tuttum senin adına, bir adam vurdu kanuna.
Benimse içimde cümbüş koptu.
Yemyeşil rokaların ortasına bıraktım ağaçlı şiirimi
ve unuttum bütün gidişlerini.
Seninle karşı karşıya oturmaktayım.
Diyorum ki,

-Sen bir düş´sün. Bütün yaşadıklarım gibi.
Herşeyi gerçekten varsayabilirdim, aşk dahil
ama gerçeğe haksızlık olurdu bunu yapmak.
Artık hayat bize kendini göstermiştir.
Şimdi insanlara hikaye anlatılacak zaman değil.
Nasıl olsa yürek paylaşılmıyor, gerçeklerimi de
paylaşmasınlar. Yalanlarımdan zaten kime ne?
Hayattan düşmüş bir adamın yalanımı olur?

-İçimi yak bu gece üstad, ortalık hüzün koksun.

Göremez kimse seni benim gördüğüm gibi.
Bu bir gerçek.
Oysa şarkıda söylenen
“Sevemez kimse seni benim sevdiğim kadar” bir yalan.
Sevebilir seni herkes ben kadar ve benden de çok sevebilir.
Ama sen beni sevdiğin kadar kaç kişiyi sevebilirsin?

-Derin bir mesele bu aşk, boşver be moruk!
-Oysa mutlu zamanlarda herşey insanın gözünde
ne kadar ölümsüz değil mi?

-İçimi yak bu gece üstad, ortalık hüzün koksun.

İçelim bizbize, ölme, beni de öldürme.
Yaşam bana baba yadigárı….