KOPUŞ

Savursan da yüzüme rüzgârını
Sanma ki esintin gelir buralara…

Sevgimin sonsuzluğuna güveniyorsun
Ama senin için üzgünüm çok yanılıyorsun
Trenin kaçışının sesini duyar gibisin ama aldırmıyorsun
Kusura bakma ama bu yüzsüzlüğün artık bir sonu olmalı…

Ya da istersin ki kader beni kalbimden vurmalı
Masumluğun her şeyi silipte götüreceği hissine kapılmamalı
Vurdumduymazlık sınırını aşmışsan da bu kalp artık durmalı
Sevmenin acısını alıp bir boşluktan çığlıklar içinde bırakmalı…

Evet belki de bitti …
Canı acıdı yüreğin denizin dibini boylamanın
Acısı içinde sırılsıklam…
Ve durmak üzere son çırpınışlar fayda etmez hale gelmekte
Sorunsuz ve kusursuz bir ölümdür arda kalan planda diğerleri yalan…


Sebebini sorman saçmalıklar abidesinin üstüne diktiğin son taş
Ve de sevgisizliğin didelerime getirdi son yaş olur dilerim…
Boğazımdaki düğümler kendini bağlamadı bu sefer cıktı ağıtlar
Belki de huzur içinde mutluluklara doyarsın ki bunu zaten bilirim…