Bir ýþýðýn aniden sönüvermesi gibi…Bir cam bardaðýn elinden düþüp paramparça olmasý gibi…Sonra batan güneþin bir daha hiç doðmayacaðýný bilmek ve öyle karanlýk kalacaðýna inanmak gibi…

Gibi gibi…

Ýki elini baþýnýn arasýna alýp, oturup öylece bekleyip, hiçbir þeyin gelmeyeceðini bilmek gibi ateþli.Can yakýcý…Bir ‘’yok’’ kelimesinin ne kadar çok anlamýný öðrenebilecek kadar gerçek…Kendi gerçeklerimin üstünde bir gerçek var olmaman.Yok olman…

Ve aslýnda diðerleri için varken benim için yok olman kadar keskin uçlu.

Düþünceler labirent gibi, duygular soðuk, körelmiþ…

Yokluðundan…

Sensizken senin olmadýðýný kabul etmek…

Ve benimsemek…

Ve hatta belki de alýþmak…

Sonra devam etmek, yokluðunun içinde kaybolup, yok olmak.

Benim bilmediðim, senin bilmediðin bir yerde var olmak.Var olmaya çalýþmak.Benliðimi bulmaya çalýþmak yeniden.

Ucundan tutarak yaþamaya çalýþtýðým hayatýmý koyvermek.Býrakmak…Sonra toplamak yeniden, kaldýðý yerden.

Yeniden yorulmak…

Yeniden var olmak…

Ve bir gün oturup…Gerçekten düþünmeye niyetlendiðim bir gün oturup…Bakmak geriye.Bakabilmek olmadýðýn zamanlara…

Neler anýmsayabilirim?Neler hissedebilirim?Seni nerede unutup, kendimi nerede baþlatabilirim?Hatýrladýklarým gördüklerime fazla gelirse ne yaparým?Geçmiþin ayak izleri þimdime büyük gelirse nasýl katlanabilirim?

Söyle bana sevgilim,

‘’’Olmayacak yaþamlarýmýz ve eksik yarýnlarýmýz’’’ adýna söyle…

Nasýl dayanabilirim?..