Bir nefeslik bahar… İçine çektin ve bitti; çaresiz bırakmak zorundasın. Onu içinde hapsetmen ölmek demek, bırakman ise bir parçanın daha gitmesi; bir yaş, bir nefes daha yaşlanman.
     Bir duygun daha eksilecek ve sen onun ardından yalnızca bakacaksın, elinden başka bir şey gelmeyerek. Çaresiz, bakışlarını çevireceksin öbür yana; gelecek olacak karşında ve sen geleceğe saklayacaksın umutlarını, bir yaş daha yaşlanmış olarak. Ne kadar güzel söylemiş yazar: “Her nefesi yaşamak için alırsın ama aldığın her nefeste ömründen bir nefes eksiltirsin.”
     Ardında bıraktığın her zaman dilimi bir kanaviçe gibi işlenir hafızana. Arkanda bıraktıklarına bakmak istemezsin; ama her anı bir gardiyandır, zamanın mahkûmu olduğunu vurur yüzüne her defasına. Bıraktıkların mı karanlıktır, bağlandığın ufuklarda yaşayacakların mı? Yine bir perde gelir gözlerine, bembeyaz, üzerinde senden önceki oyuncuların raks ettiği bir perde. İçlerinden biri sana yaklaşır ve haykırmaya başlar:
     “Esasen bunların hepsi uydurma!”
     Kafanda yankılandığını sanarsın kelimelerin; oysa kelimeler kalbinde yankılanır. Kabul etmek istemezsin, bilirsin kalp acısı her dertten daha acıdır. Kelimelerin acımasızlığı devam eder:
     “İnsanoğlu insanoğluna kısacık bir süre için teğettir. Sonra herkes kendi meçhulüne yollanır, bir başına. İnsanoğlunu insanoğlu kılan, insanoğlunun insanoğluna teğet geçtiği o kısacık süredir.”
     İnsanoğlunu insanoğlu kılan… Ben… Onlar… ve soru işaretleri. Anlayamazsın! Karar verilmez! Yaşanmaz! Ve Meçhul! Acaba ben insanoğlu olma şerefine nail oldum mu? Olaylarda benim takındığım tavırlar doğru muydu? Belki hatalı olan, her şeyi kötüye götüren bendim. Belki ben ölçüyü tutturamadım. Belki onlar beni değil ben onları kırdım.
     Ama sonuç değişmez; bir aşk, bir dostluk, bir insanlık biter.. Bir nefes daha ömürden gider… Bir bahar daha biter…