Susmak direnişin parçasıdır diye başlarsın cümleye, oysa bilmez misin ki İsyanın Aklı Yoktur*

Sessizliğin keşfi ile kategorik bir sıçrama yaşamıştık. İkilemler dünyasından aklın aydınlığını seçmiştik. Maddenin böğründe açan gülün çelikten olduğunu anladığımızda ise, değişimci düşlerimizin bizden koptuğunu görüp az biraz elemlenmiştik. Modernist aklımızı ayrışan hazzın peşinden sürükleyip, dört başı mağrur bir dünya kurmuştuk. Tekilliği çoklamıştık işte, özgürlük taçlandırmıştı akıl hapishanemizi. Us, uslandırdı bizi…

Delidir, içinden düşünmeyi beceremez bazen. Akıl değil mi bizi var eden.

Yarenlik diye çıktığımız yolun sonudur sözleştiğimiz bireylerin toplamı. Toplarsan toplum olur. Ayırırsan ayrılık. Ne güzeldir değil mi, kendimizi keşfetmek için bile doktora ihtiyaç duyduğumuz modern toplum masalı. Keşiflerden sıkılmış beynimizin, keşfedilmeye hasret sağlıklı bireyleri değil miyiz biz. Topladık toplum oldu, ayırsaydık ayrılık. Normal en çok tekrar edendir, cevher taşıyan değil.

Telkindir bizi yola getiren, Telkinlerle büyürüz. Telkinsiz ölürüz. Mistik bir hayalin, su içinde suya muhtaç balıkları gibiyiz.

Farkındalık nedir desem; neresinde bir çıbanın ucu var?

Bir gün bile akıl başa yar olsa. Bizim aklımız yarıncıdır her zaman. Aşk bizim için, yarın ne olacaktır. Nereye gider bu ilişkidir. Aşkı yaşamdan yaşlanırız yarın ne olacaklardan. Bugün hep öksüz bir çocuktur, gelen geçen tekmeler. Bugünü olmayanların prematüre entelektüellikleridir devrim. Devrimci olmadan, devrim sonrasında olacaklara kafa yoranların.

Ah benim yüce zayıflığım, gizlemek için seni boyadıkları boyaların rengidir susuşları aklın.. Çaresizliğin içe çekilişlerini kurtuluş sayan beyin. İçimde maden yok demeye dili varmadan ezilen biliş. Ahhh… benim yüce zayıflığım, unutmak için seni vardığım en son noktadır tımarhanedeki ranzam. Psikolojik terapinin yüce yaratıcısı affeyle beni diyesim gelir de diyemem. Ey us, sana tapındık gel de uslandır bizi.

Kapatalım bu bahsi, bilimi inkara varmadan.