VARSIN TÜKENSÝN NEFESÝM

Bir eksiklik olduðu ta baþýndan belliydi.
Yedi aylýk gelmiþti dünyaya.
Yoksul bir ailede açmýþtý gözlerini.
Mama yerine baþparmaðýný soðururdu hep.
Birkaç yeri delik olurdu ýslak çoraplarýnýn.
Lastik pabuçlarýnýn da tabii…
Çeþit çeþit kumaþýn sergilendiði
Beþ on yamalý pantolonu,
Eprimiþ eteklerden döndürme gömleði,
Kör makineyle yolunmuþ üç numara saçlarý,
Köpek yalasa doyacak minik yüzü…
Üþümüþ elinde bir doyumluk ekmeði
Ve þeker alabilecek kadar harçlýk…
Hepsi bu…
Açlýðý akþamdan akþama,
Tokluðu bayramdan bayrama bir çocukluk.
Harala-gürele, kavgalar ile,
Hastalýkla, ölümler ile,
Ah’lar ile, vah’lar ile
Aslýnda hiç yaþanmamýþtý gençliði.
Sonrasý malum, ihtiyarlýk yýllarý.
Ey bu dünyaya erken gelmiþim diyen! ..
Son treni de kaçýrmýþ yolcu! ..
Ey bedenine sýðmayan garip ruh! ..
Ey sevdiðine kurban kul! ..
Ey gönlü zengin yüreðim! ..
Eeyy! ..
Eh, heyy! ..
Heeyt ülen! ..
Ýçinde sevgi yoksa,
Varsýn tükensin nefesim.
Sonlansýn bu anlamsýz hayat.
Varsýn olsun, hey hat! ..

Ahmet Zekai Yýldýz