Çok tanıdık bir yol , elle tutulur gözle görülür bir yerdeyim. Bu benim , yürüyorum.
Etrafa bakıyorum , gözlerim bir şeylerle örtülmüş sanki .yeni olan hiçbir şeyi keşfedememiş olmanın rahatlığı var içimde.tam da bir tartışmanın ortasında kalmış gibiyim.

-     çok da fazla şey istediğimi sanmıyorum.
-     Hayır çok değil , sadece hiç vermeden bir şeyler istiyorsun.
-     Neden? Bununla ilgili bir kural mı var?
-     Yo , sadece hiç koşmadan kilometrelerce uzağa gitmek istiyorsun. Gidebilir misin?
-     Araba diye bir şey var!
-     Sadece koşmanın para ettiği bir gezegende yaşadığını düşün!
-     Saçmalık!
-     Aksine yapmak istediklerimizin hepsi için bir o kadar onlardan vermemiz gerekiyor. Ölçü birimleri aynı olmayabilir.
-     Beni anlamak istemiyorsun.
-     Biraz koşmaya ne dersin?

Hayat da böyle bir şey işte , beklediğimiz kadar vazgeçmeliyiz. Yada vazgeçtiğimiz kadarını istemeliyiz. Hep maratona benzetirler ya hayatı , bitiremeyeceğimizden değil.
Farklı kondisyonlara sahip herkes bitirebilir bu maratonu .aslında uzun olması değildir maratonu bizim için zor kılan , gitmeyi seçtiğimiz yollardır ve hatta zaman zaman yürüyebilecek olmamızın aklımıza bile gelmemesidir. Kişisel kondisyonlarımızın hırslarımızdan ve isteklerimizden daha aşağıda olmasıdır bu maratonu çok zor yapan.


Hava bozmaya başladı. Gri bulutlar toplandı gökyüzünde. Çok matematiksel bir yağmur başladı . her şeyin bir düzeninin olması ve bütün bunların kusursuz işleyen bir sistemin parçaları olduğunu düşünmek inanılmaz bir huzur veriyor insana. Bir kadının yanından geçiyorum. Bu benim koşuyorum.

-     hiç tek kişilik bir yarış düşündün mü?
-     Nasıl?
-     Yarışanın sadece sen olduğu ve aslında yarışın kendine karşı olduğu bir maraton mesela…
-     Yine saçmalaya başladın.
-     Nasıl olursa olsun bitirdiğinde birincinin sen olabileceğini düşündün mü hiç?
-     Öyle bir şey olmaz.
-     Bir an için olduğunu düşün.
-     Bence bu koşu seni yordu , sağlıklı düşünemiyorsun.
-     Peki ne kadar zamandır koşuyoruz?
-     Bilmiyorum.