Büyümeye umut vardı, küçüktük...

küçükken daha soylu, büyüktü yaşamak
büyüdükçe küçüldü sınırlar..

başlangıç çizgisiyle göbek bağımızı kopardık
çizgi filmlerdeki kahramanlara soyunduk
her biri biraz biz olacaktık
ufuk çizgisine umutlar ekip
beklemeyi öğrendik
usta bir cambaz cesaretine bürünüp
doğru bildiğimiz çizginin dışına çıkmamak için
çabaladık durduk
bir çizgiyle aramıza sınırlar koyduk
olmadı kimi zaman
yürümedi
yine bir çizgi çekerek geride bıraktık
her geçen gün bir yeni çizginin eklendiği yüzümüz
aynalarda aslını aradı
durdu
mutluydu kimimiz
kimimiz ise mecbur
ölümle yaşam arasında sallanıp duran
o ince
o narin
o bildiğini okuyan çizgide
gidip geldik
ya ölemedik
ya yaşayamadık
fakat son çizgiye hiçbirimiz aynı yerde
varamadık

büyüdük, umut öldü; küçüldük..

sefil bir ç i z g i ydi büyümek;
çaresiz susmak,
sınırlanmak,
büyüdükçe daha da küçülmek...


Dilek Akın

Ekim,yirmi'ikibinyedi - yirmidörtyaşsenfonisi