Gönlümün iskelesinden ufka baktım şöyle bir…
Umutlarımın denizi huzursuzdu nedense?
Çalkanıp duruyordu duygularımın rüzgarıyla.
Sanki denizkızı çıkıverecekti bir yerinden.
Bir balık dil verecekti sanki sana dair.
Ne bileyim? Bana öyle gelmişti işte.
Kağıttan bir kayık yaptım hemen.
Salıverdim usulca enginlere…
Nereye gider, kime ulaşır bilemem?
Ama adını yazmıştım içine gizlice,
Seni çok sevdiğimi yazmıştım.
Bir de dörtlük karalamıştım ikimize:
“Kim icat ettiyse?
Hayat seni de, beni de üzdü canım.
Ne sana saygı duydu kadın diye,
Ne de beni adam yerine koydu.”