Bu gün sensizliğimi aldattım.
bir kaç yalan söyledim kendime
bir kaç ihtiyaç
sıradan
yürümek kadar kolaydı, aldatırken sana benzemeye çalışmak.
bendeki izlerini siliyorum
her dokunuş için bir beden
her acın için bir ceset
ve ölen ben olmayacağım.

Sen gelmeyince ne oluyor biliyor musun?
tırnaklarımı yiyorum,
saçlarımı yoluyorum
şizofren makyaj yapıp, kendime bakmıyorum aynada.
bilmediğim bir dünyam var, ona hapsoluyorum
birilerini duymak, görmek istemiyorum
her şey kötü, lanet bir kara

ben kaçıyorum
ama önce
bileklerimi kesip kendime zarar vermek istiyorum

karşıma geçip, akan acizliğimi, pis bedenimi kanarken izlemek istiyorum.
sonra yeterince ölünce,
ne varsa yıkıyorum, siliyorum,
parçalıyorum.
bakan, yaklaşan, duyan olursa öldürüp, lağama atıyorum seslerini,
gözlerini.

benliğimi yiyorum, bir çırpıda olmuyor.
gelmeyişin beni yok ediyor
sana hak verip, kendimi avutmaktan nefret ediyorum.
hakkı verenden,
kendimden,
dolaylı yollardan tümleçsiz ve ben
pisletiyorum tekil zamirleri..

izlemek seni,
öylece uzaktan,
biraz daha aldatılası oluyorsun,
baktıkça iğreniyorum.
şeyimde değilsin. biliyormusun!bu bir soru cümlesi değil.
vaz geçmedim.
geçirdin.
hemde köküne kadar...
ben yokum artık bunu bil..