Maviydi deniz...
Sularýnda mavi çýðlýklar atan evlatlarý,
Yine sütüyle besleniyordu denizin.
Gözlerim takýlý kaldý havada;
Aklým bir sevdanýn dikenli tellerinde...
Sen deðildin!
Tutulduðum Eylül'dü,
Kapýlýp da girdabýna yutulduðum.

Erken atmýþtým demirlerimi ilk kez bulutlara
ve bulutlar çekildi huzurumdan.
Güneþi yakaladým doðarken.
Küçük Ayasofya'nýn gölgesinde.
Hiç býrakmadým,
Kayboluncaya dek ýþýklarým.

Bir vapur sevdasýnda,
Her zamankinin aksine,
Üsküdar'a düþtüm; tüm kayan yýldýzlar gibi...
Binlerce sönmüþ yýldýzýn arasýndan sýyrýldý aklým.
Alev aldý ve yeryüzünden gökyüzüne kaydým;
Tutuþtuðum Eylül'dü
Aþkým.

Yüzü gözü boyalý,
Harbiye sokaklarý kýlýklý trenlerin arasýndan
En nazlýsýna düþtü aklým.
Gözlerim Kartal, gözlerim Pendik, gözlerim Gebze; yol aldým.

Ekmek arasý bir þehri yatýþtýrýp içimdeki dalgalarýn arasýnda;
Atýldým bir köpek gibi sorularý anlaþýlmaz, yanýtlarý zor bir sýnava.
Tüm uykularýmý bir kütüphane sýrasýnda,
Gözlerimi sorularda býrakýp
Uykusuzluklara yelken açtým.
Sen deðildin!
Uyuttuðum Eylül'dü dizlerimde,
Sarýlýp da yanýnda hayallerine daldýðým.

Çanta çiçekleri omzumda asýlý;
Gerisin geriye,
Yaþattýðým gerçeðin üstüne çektim tüm dizginlerimi.
Yakaladým Süleymaniye'nin arkasýna gizlenen
Güneþi batmadan.
Ellerim yansa da býrakmadým,
Dalýncaya dek tüm ýþýklarým.
Ve þimdi ýþýksýz kaldým!
Gözlerim karanlýðýnda,
Aklým Eylül'de,
Güneþi özledim tüm gece.
Sen deðildin!
Kaybettiðim Eylül'dü.
Ve sabaha dek
Eylül'dü beklediðim.