Sadece beþ saniye af edebiliyorum,
insanlarýn ihanetlerini
sonra
gözlerim yaþ,
yüreðim nefret,
dilim zehir doluyor.
Ben aðlýyorum
her þey bedenimde kalýyor.

Ama biliyorum bu hikâyenin sonunu;
taþlar uçurumda kaybolup
herkes baþka gözlerde nefes alacak.

Meydanlarda yürüyen
baþýboþ sözler
dirilmeye fýrsat bulamadan,
bulanýp sessizliðe,
unutulacak..

Hiç dönülmeyecek o yolun kahramanlarý
gerçekten yenildiðini anlayýp,
koþacak baþka avuçlara.

Aþk ile acý ile aklým son oyununu oynarken
Sadece yüzümdeki maske
Hayatýn týnýsýna kapýlýp gülecek,
Sen sanýp aldandýklarý uðruna.

Ben diþlerimi sýka sýka kendi kanýmý yutarken
deðiþmeyen bu belirsiz döngüyü unutur gibi
öleceðim..