Dün balýk tutarken telefonum çaldý.
Öðlen saatiydi.
Eþim arýyor düþüncesiyle arayana bakmadan telefonumu açtým.
Alo, dedim.
Bir erkek sesi þiir okuyordu.
Hem ses, hem de þiir çok güzeldi.
Bant kaydý olduðunu, bir dostumun çok beðenip bana dinlettiðini düþündüm önce.
Sonra reklam amacýyla kullanýlan bir þiir olabileceðini düþündüm nedensiz. Hatta þiir adýna böyle bir þey olmasýný istedim belki.

Þiir bitti.
Telefondaki ses, merhaba hocam, beni tanýdýnýz mý, dedi.
Evet, sesi tanýyordum; fakat o an çýkartamamýþtým.
O ses, beni anlamýþ olmalý ki, hocam ben Mehdi, dedi.
Evet, o ses, çok sevdiðim eski bir öðrencimin, Mehdi’nýn sesiydi.
Dünyalar benim olmuþtu.

Çok uzaklardan bir dostun þiirlerle seslenmesi ne kadar güzeldi.
Merhaba Mehdi’ciðim nasýlsýn, dedim.
Ýyiyim hocam, þu an daðda görevdeyim.
Bir aðacýn altýnda dinleniyordum; dinlenirken Arjantinli bir þairin þiirini okudum, çok hoþuma gitti, sizinle paylaþmak istedim, dedi.

Ýnanýn harika bir þeydi.
Bir dostun, bir insanýn; þiiri, sevilen güzel bir þeyi sizinle paylaþmasý…

Þiirden, edebiyattan uzaklaþmadýðýna çok sevindim Mehdi’ciðim, dedim.
Olur mu hocam, þiir benim için bir yaþam biçimi, dedi.

Çok duygulandým.

Koþullar ne olursa olsun þiirden, edebiyattan, sanattan kopmamak; hele hele bu çaðda, bu bencil dünyada yaþamý ve yaþananý paylaþabilmek gerçekten harika…