kırıp yüreğinden kuru bir dal gibi
atarsan bıçak sırtı gecelere beni
ötesini söylemeye varmıyor dilim
sen de hüzün boğmuş akşamlar gibi kal


alırsan dudağımdan son gülüşü
bil ki donar kalır kelimelerim mısralarda
itersen vedanla sana uzanan bu eli
sen de yalnız esen rüzgarlar gibi kal



gözlerini uzak tutarsan gözlerimden
ben nerede görürüm bir daha kendimi
söndürürsen yeşerttiğim umudumu
sen de deniz görmemiş nehirler gibi kal


zor da olsa kabullenirim yokluğunu
yalnızlığıma taş basar yaşarım belki
lakin ayda yılda bir hatırına düşürmezsen beni
sen de gecenin içinde ben gibi kal