Sahildeyim.
Kumlar, tenime değen dalgalar…
Yıldızlara baksana, sanki uzansam değecek ellerime.

Suçlu olabilirim. Her an, suçlu olabilirim. Geçen her saniye bir suç işleme olasılığını da içinde taşıyor. Hayat sadece olasılıklardan oluşuyor ya, bu yüzden şu an bir katille konuşuyor da olabilirim. Ama o katil olamayacak kadar güzel. Ona baksana, saçları kumlardan sarı, gözleri denizden mavi, teni dalgalardan yumuşak, o suçlu olamayacak kadar güzel. Peki ya ben? Böyle bir güzelliği öldürebilir miyim? Hayır, böyle bir güzellik ancak dans etmek için yaratılmış olmalı.
Konuşmamızı yarıda böldüm. Her hareketim şüpheli olabilirdi aslında, dedim ya olasılıklar… Ama o olasılıkları bilmiyordu. Elimi tuttu, belini kavradım… Her hareketine karşılık veriyordum; o bir adım attı, ben de ona bir adım attım. Aslında tangoyu erkek başlatır ama bu farklıydı. Roller değişmişti o an, olasılıklar… Onu havaya kaldırdım; Yıldızlara ulaşabilirdi.

Sahildeyim.
Kumlar, tenime değmesini dilediğim dalgalar…
Yıldızlar çok uzakta, elimi uzatmama gerek yok ki.

Geçen her saniye ölüme giden yoldayım. Onu gördüm. Ona baksana, çok güzel. Ama o da ölecek, o da ağlayacak, o da yaşlanacak.
Şu anımdayım. Ona yaklaştım. En başa döndüm, geçmese saniyeler? Sadece o ve ben. Onu hissedemiyorum. Hayır, ne düşündüğünü anlayamıyorum. Bana bakıyor. Belinden kavradım, elini tuttum, bir adım attım… Dans ediyorduk. Ama müzik yoktu; Belki dalgalar? Her dönüşünde saçları yüzüme çarpıyordu ve kokusu sahilden de, dünyadan da, meleklerden de güzeldi. Aşk mıydı bu? Hayır, aşk güzelliği görmez ki, çirkinliği örter. Bu başka bir şeydi. Belki tutku? Gerçeklerden uzaktım artık, yıldızlar kadar uzak.

Sahildeyim,
Dalgalar yavaşladı,
Yıldızlar sönmekte bir bir; sabah oluyor.

Suçlu olabilirdim. Saniyeler geçmeseydi, aldatabilirdim. Ama saniyeler dakika, dakikalar saat oluyordu. Sadece ona baktım, onunla konuştum, onunla dans ettim. Zaman aramıza girmişti. Zamanı öldürebilirdim, suç olur muydu? Hayır, suç bir sebebi olmadan yapılan zevkli bir eylemdir. Oysa bu öfkeydi, intikamdı, isyanımdı. Öyleyse suçlu olabilir miydim?

Sahildeyim.
Dalgalar da gitti, yıldızlarda…
Güneş var şimdi samimi ve sıcak.

Ama o da yok… Saçları, nefesi, gözleri, gülüşü, sıcak bedeni… Aldatabilirdim o an. Ama yapmadım. Neden? Güneşten sıkılmıştım artık, güneş acımasızdı tenimi yakıyordu. Gündüzü seviyordum, geceden korkmam karanlık olmasındandı ama tenimi yakmıyordu. Aya bakınca, yıldızlara bakınca huzur veriyordu. Oysa güneş öyle mi ona bakamıyorum bile… Geceyi seçebilirdim. Aşk değildi belki ama tutkuyu da yaşamak lazımdı. Aldatmadım, yapamadım. Korktuğumdan değil. Olasılıkları sevdiğimden, kararsız olduğumdan... Güneş var şimdi, geceyi merakla beklediğim, sabahın ışıklarında gecenin saçlarını düşlediğim güneş. Kaderime razı olabilirdim artık, çünkü huzur veren yıldızları görmüş, onlara dokunmaya çalışmıştım. Güneşe bakabilirdim artık, ama kör olmaktan hala korkuyordum. Öyleyse bu da bir olasılık olarak kalmalıydı. Keyif ve umut bitene kadar güneşte yanmalıydım. Çünkü ondan kaçamıyordum gölgelere bile erişebiliyordu. Gece olsun onu göreyim, yıldızlara uzanayım, saçlarını okşayayım diye dua eder oldum. Güneş dualarımı duyarsa eğer belki de suçlu olur? Katil olur güneş, katil olabilir mi?