Gidiþin tam bir felaketti…
Turuncu otobüsü kaçýrmýþtým…
Olacak iþ miydi bu?
Gri bir gündü…
Elma þekerini topraða düþürmüþ çocuk hüznüyle bakmýþtým son kez ardýndan…

Ferforje kaplamalý makyaj aynan avcumdaydý, bir bütün halinde görebiliyordum seni gamzelerin dâhil…
Salonda unutmuþtun onu… Pembeleri sürüp yanaðýna, iþin bittikten sonra sigara paketimin üzerinde býrakýp gitmiþtin, aynanýn üzerinde papatya desenleri vardý…
Altýnda duran sigara paketini sevimli kýlýyordu… Senin bütün kadýnlarý sevimli kýlman gibi… Aynaya akseden bakýþlarýmýn arasýnda, saçlarý siyah bir kýz uykusundan uyanýyordu…


—Gardýrobunda ne kadar kýrmýzý elbise varsa; çýkar da giy! Naftalin kokusuna bulanayým…
(Levreðin ateþe atýlmadan önce una bulanmasý gibi bir þeydi bu...)
—Sen üzerini deðiþtir, aynaya akseden elalýðýmda… Ben de yeni günün tazeliðiyle doldurayým ciðerimdeki bekâr odalarýný…
Büyüleyiciydi… Saçlarýný avuçlarýna alýp, sonra kývrak bir edayla toplardýn baþýnýn üzerinde… Sanki aklým iki büklüm olurdu, düðümlenirdi…
Ve derdim ki; -sakýn aklýmdan çýkma!
Sen bir sihirbazdýn, hatta 62den tavþan yapmayý senden öðrenmiþtim. Þapkamdan çýkan 62den tavþanlarýn gizemine bürünüyordum… Kýrmýzýlar giyip egzoz salýnýmlý bir Ýstanbul sabahýnda beni bekliyor olacaktýn, ben de elimde bir düzine karanfille seni… Gecenin kolundaki apoletten yýldýzlarý söküp, saçlarýna iliþtirecektim. Þehrin gri koridorlarýndan geçip, seher aydýnlýðýna boyayacaktýn derme çatma hüzün kokan, o geceye kondurulmuþ mahalleleri…
Düþlerimin en iþlek bulvarýnda durup, bir sigara yakacaktýn ve hayat denen o gizemli þey akýp gidiyor olacaktý ayaklarýmýzýn altýndan…
Senin için denize sýfýr bir kayalýðý ve en pahalý düþleri kiralamýþtým…
Pamuk þekeri yumuþaklýðýnda yaþýyorduk hayatý, aðzýmýza yüzümüze bulaþtýrýyorduk bazen, ama güzeldi…
Sokaðýn diðer ucundan gelen yanýk þeker kokusuydu…
Ve belki de hayat; leðene boca edilmiþ bir kutu bulaþýk deterjanýnýn, suyla karýþtýrýldýktan sonra, mekanizmasý ayrýlmýþ çýtçýtlý kalemin ucundan üflendiðinde, baloncuklar çýkarmasý kadar eðlenceliydi…
Çocuktuk ve hayatta çocuktu…
Ayaðýnda beyaz babetleri denerken çiçekli miçekli… Yaþam diyordum içimden; bu kýzýn ayaklarýnda çok þirin duruyor.
Sen tüm haylazlýðýnla koþuþtururken sokakta, inceden bir yaðmur bastýrýyordu… Beyaz babetlerim kirlenmesin diye eline alýp evin yolunu tutuyordun son sürat…

Bir avuç küp þeker gibi yaðmurun altýnda erimekteydik…
‘’Þemsiyesiz çýkmak’’ -akýl karý deðil ki bu!
Üstelik turuncu otobüs de kaçtý… Yok yok… Hayat iþte; bizi pamuk helva yapýp, çocuklara daðýtacaktý…

Gece olunca; oyun parkýndaki kýrýlmýþ mavi kaydýraðýn hüznünü taþýyordum sýrtýmda… Sabah olsaydý ve tenimden uçurtma yapsaydýn çocuklara… Belki de buðday baþaklarý el sallardý koþtukça ardýmýzdan…
Omuzlarýma dokunurdun incecik parmaklarýnla, ruhumu eteðinin ön cebine koyup götürürdün… Gidiþin tam bir felaketti, o en çok sevdiðim oyuncaðý kýrmayayým diye annemin sandýða kaldýrmasý gibi bir þeydi bu… Geriye en az 10 yýl uzakta bir kýz çocuðunun aðlamasý kalmýþtý, yakasý dantelli… Bir de geçen zamaný her gün ayný özlemle dikizlediðim þu ufak ferforje kaplamalý makyaj aynan…

Son bir kez görmeliydim, saçlarýnýn gözünün önüne düþüþünü…

Olacak iþ deðildi bu…

Kaçan son otobüs; turuncuydu…