hayatý evlerinin pencerelerinden, güven içinde seyredenlerin kendini özgür zannettikleri bir dünya. gerçek özgürler dýþarýdakiler, ama onlar da içeri girmek istiyorlar. ama hayýr, araf filan yok. ya içersindesin bu çevrimin, ya da dýþýnda olacaksýn.

zorunlu hümanizmden muzdarip insanlar var. içlerindeki kini tutup ýþýl ýþýl gülümsüyorlar kameralara. iþleyen çarklara dahil olmak istiyorlar, çarka dahil olmanýn onlarý öðüteceðinin farkýnda olmadan. çünkü çarka sonradan dahil olunmaz, ya en baþýndan sistemin bir parçasýsýndýr, ya da deðilsindir bu kadar basit. o yüzden kolaya kaçýp kendini bir yere yamayacaðýna, bir þeyler yap.

besleme noktalarý belli deðil hayatýn. bir bebek emekleyerek tutunmak istiyor hayata, bir baþkasý her þeyini maça as'sýna baðlamýþ. kimi zaman sýzýntý vardýr, bulana kadar çatlarsýn, bulduðunda senin onarabileceðinden daha büyük olur.

bense camýn arkasýndan haykýran insanlar görüyorum, imdat çýðlýklarýný duyuyorum, dehþetle açýlan gözlerin bana çevrilmesinden hoþlanýyorum. ben yangýný izlemeyi seviyorum. odunlarýn çatýrdamasýný, camlarýn buðulanmasýný, siyah bir dumanýn yükselmesini, en sonunda camlarýn patlamasýný...