O sabah bir garip uyanıyorum.
Çıplak ayaklarım, bir anda fırlıyor yataktan.
Yerin soğuğunu duyamıyorum.
Telaştandır herhalde, ayaklarım değmiyor yere.
Kendimi aynanın karşısında buluyorum bir koşu,
İyi de, bu ne perhiz bu ne lahana turşusu.
Sonra bir ses duyuyorum.
‘Bu yüz daha yuvarlak olsa’ diyor.
Evi kolaçan ediyorum, herkes mışıl mışıl uyuyor.
İyi de, kim konuşuyor?
Birden saat dikkatimi çekiyor, 3’ü 49 geçiyor.
Bildiğin akşam olmuş, herkes neden uyuyor?
Annemi kaldırmaya koşuyor ayaklarım.
Yer yine vasıfsız üşütmüyor beni.
Yolum sapıyor yine kendimi aynada görüyorum,
Şaçlarıma saplanıyor gözlerim.
‘Biraz daha kısa olsa.’ Yine o ses.
Yine bir telaş ayaklarımda, yine aynanın karşısında,
Elimde bir makas, başlıyor ellerim tepemdeki saçları kırpmaya.
Durdurmak istiyorum, sesim çıkmıyor.
Biri sesimi çalmış, yerine kendini koymuş gibi,
İyi de, kim bu yabancı?
Yeni emir geliyor ayaklarıma ‘Biraz temiz hava olsa.’
Sokağa çıkıyoruz hep birlikte,
Yabancı ses, sessizliğim ve saçları gitmiş bedenim.
Her adımda şaşırıyorum, ne bir top ortada, ne bir sabahçı çocuk
Bakkal amca da açmamış daha dükkanı,
Ortada bir kuş sesi yok, rüzgar yok, güneş yok,
Ayaklarım çıplak, asfalt ayağımı yakmıyor.
Okulun önünden geçiyoruz, çıt yok, dersteler herhalde,
Birazdan dağılır okul, şenlenir sokak.
Merdivenlerden iniyoruz, ayağım taşın soğuğunu da almıyor.
Zemin kat evin penceresine takılıyor gözüm,
İçimdeki başlıyor beni korkutmaya ‘Boyu biraz daha uzun olsa’
Büyüyorum, ellerim, ayaklarım, bedenim büyüyor.
Eczane de boş, kırmızı E’si bir yanıp, bir sönmüyor.
İyi de, içerdeki saat yine 3’ü 49 gösteriyor.
Camekanda yansımamı görüyorum, o da artık bana benzemiyorum.
Gözüm ısırıyor bir yerden, ama çıkaramıyorum.
Ayaklarım telaşlı karşıya geçiyor, durakta bekliyoruz.
Yol boş, ne bir korna sesi, ne bir hareket,
Refüjdeki ağaçlar bile salınmıyor.
Duraktaki billboardda görüyorum siluetimi,
Artık ben yabancıyım kendime.
İstilacı ses, ‘Biraz sakal olsa.’ Diyor.
Korkuyorum görmekten sürekli değişken halimi.
Bir bahçeden geçiyoruz, her yer taş, toprak, su,
İyi de, ayaklarımda ne bir acı, ne toz ne çamur.
Çöpe doğru yaklaşıyoruz, kokusunu alamıyorum.
Yerde kırık bir cep aynasına kilitleniyor ses,
‘İki de gamzesi olsa.’ Görüntü bulanık seçemiyorum.
Ayaklarım hiç olmadığı kadar çevik,
Bütün yolu tekrar koşuyor gerisin geri.
Kapıdaki paspasın tüylerini hissetmek istiyorum, olmuyor.
Kapıyı açtığımı hatırlamıyorum, ne ara girdik içeri?
Zaman nasıl bu kadar umarsız olur, saat tam karşıda yine 3.49.
Ayaklarımda yine bir çekiştirmece,
Bizi yine aynanın önüne sürüklüyor.
İşgalci ses son kez söylüyor, ‘Gözleri de bal rengi olsa.’
Başım kalkıyor, göz bebeklerim çekiliyor,
Aynadaki adam nasıl da ona benziyor.
Koşuyorum yatağıma,
Ayağım terliğe takılıyor, fark ediyorum.
Giriyorum yorganın içine,
Çekiyorum yorganı tüm gücümle üstüme.
Nefesim sıklaşıyor, içerisi ısınıyor, gerisi yok.
Uyuyorum sanırım.
Gece susuyorum, uyanıyorum.
Ayaklarım telaşla koşuyor, gözüm aynaya takılıyor,
Kendimi görüyorum, burnumu çekiyorum, canım yanıyor.
Saate bakıyorum, daha 3.49, biraz daha uyuyayım diyorum.