Denizi yakmaya çalıştım.
Belki de deniz kokusunun eylül sabahı beni yaktığı gibi.
Tutuşmadı kahrolası deniz.
Ateşimi de söndüremedi.
Ben öfkeyi dalgalarından öğrendim.
Durulmayı öğrenemedim onun gibi.
Hiç ortak yanımız yok gibiydi.
Biri dedi, “dalgalısın yine”
Anladığım o zaman benzerliğimiz tekti.
Koca kayayı eritmeye çalışan dalgalarına benzerdi.
Benim taş gibi bir kalbe sevmeyi öğretemem.
Çok sevmiştik denizi,
Mavi bir yüzdü, gözleri, sözleri vardı.
Yağmurda seyrine doyulmazdı.
Kaç kişi denizi, hangi mevsimdi bilinmez.
Ama hep sevdi..

Bilirim deniz bu
Unuttu hepimizi.
Yakmaya gelmiştim onu.
Yanan yine ben oldum.
Bir aşk bırakmıştım ona emanet.
Bir hatıra bırakmıştım kıyısına.
“Yok edeme!! kayalar gibi” demiştim giderken.
Döndüğüm de hiç bir şeyden eser kalmamış.
Anladım yok edemediği kayaya gücü yetmediğinden değil.
Meğer kıyamadığından yok etmezmiş.
Aşkıma kıyan, beni yakan denizi
Ben şimdi nasıl yakamam.

Elçin