Güneþ Batarken

Güneþin batýþýný izlerken neler hissedersiniz? Ben büyülenir kalýrým. O renkler o kýzýllýk... Sanki ruhumda dansetmeye baþlar ve beni bambaþka dünyalara götürür. Ayýramam gözlerimi. Her saniye ayrý bir güzelliktir. Kaçýramam bakýþlarýmý, kaçýrdýðým her bakýþ benim için ayrý bir kayýptýr çünkü.

Hele de sahilden izliyorsam, bambaþka biri olurum. Yüreðim kabarýr, yalnýz olmak isterim. Kýzýllýðýn sularla öpüþtüðü o an pýrýltýlarýn bana birþeyler fýsýldadýðýný hissederim. O anýn hiç bitmemesi için dua ederim. Birden ruhum bedenimden ayrýlýr. Dalgalarýn arasýnda kaybolurum. Renkleri ruhuma kazýr, onlarla bütünleþirim. Oradan çýkar, bulutlarýn arasýna girer, o kýzýllýðýn arasýnda eririm. Herþeyden uzak, sessiz, kedersiz bir dünyaya girerim. Sonra da "kimim ben?" diye sorgularým kendimi. Bunun yanýtýný veremeyince de çok mutlu olurum.

O kýzýl ateþ topu kaybolmaya baþlar. Denizle kesiþtði noktada yeþil bir ýþýk belirir. Ýþte bu ýþýkla kendime gelirim. Uyanýr, eski kimliðime bürünürüm. Sonra "sen busun!" derim kendi kendime. Ýstesen de istemesen de hayat devam edecek. Ta ki; sendeki güneþ doðmamak üzere batýncaya dek.