Ümit Hiç Susmayan Bir Kuþtur

Bilirsiniz... Küçük yaþlarýmýzdan beri yaþama sarýlmak için birtakým çabalar gösteririz. Geleceðe yönelik planlarýmýzý gerçekleþtirmek için uðraþýr dururuz... Þansýmýz yanýmýzdaysa seviniriz. Yanýmýzda olan sadece þansýmýz mýdýr? Bizden hiç ayrýlmayan birþey daha vardýr hayatýmýzda. Bir kuþtur bu. Yeri gelince kýsýk sesle öter, dertlerimize ortak olur. Bazen de yýrtýnýrcasýna baðýrýr. Susturamayýz bir türlü. O öttüðü sürece yaþadýðýmýzý hissederiz.

ÜMÝT'tir bu kuþun ismi. Ümidimizdir... Hiç býrakmaz peþimizi.

O olmasaydý nasýl yaþardýk? Nasýl sarýlýrdýk yaþama, sevdiklerimize? Yaþama sevincimizi nasýl kazanýrdýk? Gelin biz, biz olalým, bu kuþu hiç susturmayalým.

Bu dünyada ümitsiz yaþayabilen var mýdýr? Sanýrým yok gibidir. Düþünün sabah uyanýyorsunuz. Yanýnýzda deðilse ümit kuþunuz, berbat görünürsünüz. Akþam olmaz bir türlü.Üstesinden gelemezsiniz olumsuzluklarýn. Ýçinize kapanýr, yalnýzlýðýnýzla baþbaþa kalýrsýnýz.

Onu hissettiðiniz zaman ise içiniz kýpýr kýpýrdýr. Olumsuzluklarý yeneceðinizi bilirsiniz. En güzel duygudur ümitle yaþamak. Bu yüzden hiç susturmayalým ümit kuþumuzu.

Ýçindeki kuþu susuturmayanlardan biri de BARIÞ BEBEK'ti.

Zamansýz doðmuþtu BARIÞ. Akranlarýndan çok ama çok küçüktü. Aðlamasýný bile beceremiyordu. Yaþamakla yaþamamak arasýnda gidip geliyordu. O, tabi ki bunun farkýndaydý.

BARIÞ'ý hayata baðlayan minicik, miniminnacýk bir kuþ vardý içinde. Durmadan ötüyor, hiç susmuyordu. Neden biliyor musunuz? Çünkü BARIÞ BEBEK bu kuþun susmasýna izin vermiyordu.Doktorlar, hemþireler onu yaþatmak için ellerinden geleni yapýyorlardý. Ya annesiyle babasý? Onlar da ruhlarýnýn ta derinliklerinden gelen en büyük dilekleriyle yavrularýnýn yaþamasý için Allah'a dua ediyorlardý.

Camýn arkasýndan görmek kahrediyordu onlarý.Eline dokunamamak, doya doya koklayamamak o süt kokan tenini, sýcaklýðýný hissedememk... Gözlerindeki elektriði alamamk acý veriyordu ikisine de. Kaybetseler de Zaman zaman ümitlerini, içlerindeki kuþ onlarý da yalnýz býrakmýyordu.

Ümidini hiç kaybetmemiþti BARIÞ BEBEK. Yaþayacaktý...Yaþamalýydý...Kendisi için çarpan bu iki dev kalbin varlýðýný hissediyordu çünkü. Minicik kalbi birinden çýkýp diðerine giriyor, onlarla ayný anda çarpýyordu hýzlý hýzlý.

Kendisine baðlanan bezden küçük de olsa BARIÞ BEBEK, yüreði çok büyüktü. Mücadelesinde kararlýydý. Pes etmiyordu bir türlü. Etmeyecekti de. Ýncecik parmaklarý, minicik elleri yumruk yumruk olmuþtu. Meydan okuyordu yok oluþa. Ýçindeki minik kuþ her gün biraz daha büyüyordu. çünkü bir damal anne sütünü bir servet taþýrcasýna BARIÞ'a götüren biri vardý. Ona dokunamasa da, her ayrýlýþýnda kalbini býrakýyordu. Bunu hisseder de mücadeleye devam etmez mi BARIÞ BEBEK. Baba sýcaklýðýný hissetmez mi eline dokunamasa da babasý? Minicik bedeni bu dev kalbe sýðmaz mý sanki?

Büyük gün gelmiþti. Kendisine uçurulan ümit kuþuna cevap veriyordu artýk BARIÞ BEBEK. Birleþmiþti ümit kuþlarý. Kenetlenmiþti sýmsýký. Kartal olmuþtu adeta. Pençeleriyle BARIÞ BEBEK'i alýp babasýnýn kucaðýna býrakmýþtý. Bu sýcak yer güven vermiþti ona. Üzmeyecekti. Terketmeyecekti bir daha. Ümitlerin tükendiði noktada dev kalplere neþe olacak, sevgi olacak, BARIÞ olacaktý.Çünkü o mücadeleden hiç yýlmamýþtý.

Aramýza hoþgeldin BARIÞ BEBEK.