Okumakla baþlar her þey!..
     Bilgisizlik,yediden yetmiþe bütün kötülüklerin anasýdýr.
     Dünyada en tehlikeli insan,cahil insandýr.
     Cahillerin en kötüsü de cahil olduðunu bilmeyen veya cehaletini kabul etmeyendir.
     Böyle bir insanla asla tartýþmaya girilmemelidir.
     Çünkü O,sen ne dersen de,kendi bildiðini okur.
     Daima burnunun dikine gider.
     Bilgi çeþmesinden kabýný doldurmayanlarýn muhabbeti,tuzsuz aþ gibidir.Nasýl ki tuzsuz aþ karýn doyurduðu hâlde tat vermezse,öyle de cahilin sohbeti,kendisini dinleyenlere herhangi bir zevk vermez.
     Bu yüzden herkesin tez elden ilim edinme yolunda gayret sarfetmesi bir zarurettir.
     Dinimiz,kadýn olsun,erkek olsun herkese ama herkese ilim öðrenmeyi farz kýlmýþtýr.
     Hulefa-i Raþidin’in sonuncusu olan Hz.Ali’nin bu hususta söylediði : “Bana bir harf öðretenin kýrk yýl kölesi olurum” sözü meselenin ehemmiyetini tüm çýplaklýðýyla gözler önüne seriyor.
     Atatürk’ün: “Hayatta en hakiki mürþit ilimdir” sözü de bu önemli hakikati dile getirmiyor mu?
     Âlimlerin mürekkebini þehitlerin mübarek kanlarýyla muvazeneli gören bir inancýn mensubuyuz.
     Onun içindir ki Türk-Ýslâm tarihinde birbirinden kýymetli âlimler yetiþmiþtir.
     Ýbn-i Sinalar,Farabîler,Birunîler,Zemahþerîler ve daha nice Ýslâm bilginleri güçlerini Ýslâm’ýn ilme gösterdiði ehemmiyetten ve hassasiyetten almýþlardýr.
     Kur’an’ýn ilk ayetinin “Oku” emriyle baþlamasý asla bir tesadüf deðildir.
     Osmanlý Devleti,ilme ve âlime verdiði önemden dolayý üç büyük kýtaya hakim olmuþtur.
     O zamanlar her caminin yanýnda bir de medrese açýlmýþtýr.
     Medreselerde bazýlarýnýn ifade ettiði gibi sadece Ýslâmî ilimler öðretilmemiþtir.
     Bunlarýn yanýnda matematik,fen,astronomi,Arapça ve Farsça gibi diller de öðretilmiþtir.
     Ýnsanlar bilgiyle mücehhez olduðu için alelâde iþlere bulaþmamýþlardýr.
     Osmanlý’da suç iþleme ve hapishanelere düþme oraný bugünle mukayese edildiðinde çok az olduðu görülür.Bu hiç þüphesiz ki eðitimin tatlý meyvelerinden sadece bir tanesidir.
     O zamanlar öðretmenler el üstünde tutulurdu.
     Toplumun en itibarlý mensubuydu öðretmenler…
     Onun için de “muallim” kavramýyla tavsif ediliyorlardý.
     Yani âlim gözüyle bakýlýyordu öðretmenlere…
     Günümüzde hapishanelerin aðzýna kadar suçlu insanlarla dolup taþmasý hayra alâmet deðil þüphesiz.
     Demek ki insanlarýmýzý gereði gibi eðitemiyoruz.
     “Bir okul açmak bin hapishane kapatýr” demiþler.Bu sözün ne kadar yerinde söylendiðini bize somut gerçekler barizce gösteriyor.
     O zaman yapýlacak tek þey hapishanelere harcanan milyarlarý okul ve eðitime aktarmaktýr.Okullar eðitim faaliyetini hakkýyla ifa ettiðinde hapishanelere zaten ihtiyaç olmayacaktýr.
     Sözlerimi Atatürk’ün eðitime ve öðretmenlere dair þu anlamlý vecizesiyle bitirmek istiyorum:
     “Bir millet irfan ordusuna malik olmadýkça,savaþ meydanlarýnda ne kadar parlak zaferler elde ederse etsin,o zaferlerin yaþayacak sonuçlar vermesi irfan ordusuyla kaimdir.”
     Ýrfan ordusunun silahý kalemdir,bilgidir.
     Kalemin kýlýçtan da üstün olduðunu tarihî hakikatler bize defalarca gösterdi.

     
     e-mektup: mnihatmalkoc@hotmail.com