.....
…hatýralar, çürümüþ yapraklarýn is kokan gökyüzünde rüzgarla beraber umarsýzca savrulup gidiþi gibi daðýlýp savruluyor küf kokulu zihnimin içinde.
…..
“Yas tutuyorsun.” demiþti. “Þimdi sen yas tutuyorsun.”
Yas tutuyorum.
Geçmiþin acý veren gerçekliðinde terk ettiðim bedenimin sahip olduðu yaþantýlarý zihnim bugüne yarým yamalak bir þekilde taþýyor; o yaþantýlar ki, týpký çürümüþ sonbahar yapraklarý gibi.
Kalbimde ve zihnimde…
Kaç kiþi için yas tutabilirim?
Kaç kiþinin aþký sýðabilir kalbime?
Kaç yaþantýyý yalanlayabilirim?
Kaç beden eskitebilirim?
Kaç…
Kaç…
Kaç…
Kaç…
Kaç…
…..
Kaçacak bir yerin varsa tabi; fakat maskelerin ardýndan hep aynalar yok mudur?
…..
Yas tutuyorum.
Küçük kara kalbim ritmi bozuk hýçkýrýklarla sarsýlýyor; fakat gözyaþýnýn tadýný unuttum ben.
Yüzümde çarpýk bir gülümseme…
Yas mý tutuyorum?
Belki…
…..
Uçsuz ve bucaksýz
Issýz ve köhne yollar betimler ya insanlar,
Terk edilmiþ, viran kasabalar
Yýkýntý haline gelmiþ binalar
Kalýntýlar…
Acý mý çekiyordur?
Kalbi, ruhu, bedeni; çölleþtirilmiþ,
Viran edilmiþ, sessizliðin içinde çürümeye mi mahkum edilmiþtir?
Yas mý tutuyordur?
…..
Bir kemanýn kýrýk melodisi ile o ýssýz yollardan birine düþüyor ruhum.
Gözlerimi açtýðýmda maskelerimin ardýndaki aynalarda yansýyan viran bir kasaba kalýntýsý oyuyor içimi.
…for my fallen angel….
Sözlerinin ne anlattýðý önemsiz.
Bir siluet halini alýyor karþýmdaki beden,
Bir gölge gibi uzuyor zihnimde.
Belirsizleþip, silikleþiyor.
Ben o kalýntýlarýn arasýnda asýlý kalýyorum, o keman çalma devam ettikçe.
Zaman etrafýmda hareket ediyor; ama ben kýpýrtýsýz ve duraðaným.
Geçmiþimde eskittiðim bedenlerin hatýralarý birbirine karýþýyor.
Tekrarda ayný lahzalarý yaþarmýþ gibi,
Ölü bir bedene bürünmüþ gibi,
Ayný kayboluþu izliyor, ayný hayal kýrýklýðý ile yýkanýyorum.
…ve o düþüyor gözlerimin önünde
kollarýmdaki kaslar uzanmaktan yorgun düþmüþ, seðiriyor.
Narin bedenim bitap halde…
Düþüþünü izliyorum, zihnimde bulanýklaþmasýný,
Bedenimi o an içinde býrakýyorum.
Bir sürüngen gibi,
Bir sürüngenin derisini býrakmasý gibi
Bedenimi býrakýp o andan baþka bir ana uzun bir atlayýþ yapýyorum.
Zihnimde bulanýklaþan, eskittiðim bedenin hatýralarý küflü zihnimde uçuþuyor; hüzünlü sonbahar yapraklarý gibi.
Hafif…
Islanmýþ…
Çürük…
…ve ayný olayý deðil, ayný sahneleri yaþýyorum, replikler dudaklarýmdan birer salise önce çýkacakmýþ gibi.
Ama bu monologda hiç söz yok ki…
Sadece geçmiþtekinin yansýmalarý var içimin boþ, aynalý duvarlarýna çarpan, kýrýlan, parçalanan…
…ve mide bulantýsý, ardýndan yas…
…requiem…


Gizem OZAN
23.11.05
02:12