Bu aðýr koku da nereden geliyor? Senle birlikte gezdiðimiz sokaklarý, bugün tekrar dolaþtým da, tanýyamadým gezdiðimiz o yollarý.... Ne kadar da farklý geldi gözüme! Meðer gülüþerek yürüdüðümüz o yollar taþ ve topraktan ibaretmiþ.... Ne yeþili, ne insanlarý...

Hiçbir þey senle olduðumuz gibi deðilmiþ. Boþmuþ anlayacaðýn yalnýzlýkta bu mekan. Her þey boyama, her þey yapma tuðla!...

Evet bu aðýr koku çoraplarýmdan geliyor!... Çok yürüdüm, seni aradým sokaðýmýzda. Caddelere girdim; sanki küçülmüþtü kaldýrýmlar, yeni dükkanlar mý açýlmýþtý ne? Daha önce buralarý görmüþ müydüm ki?...

Öylesine serseri bir gün geçiyordu saatlerimden, öylesine serseri bir hafta geçiyordu günlerimden, öylesine serseri bir ay geçiyordu haftalarýmdan, aylarýmdan yýllarýmdan ömrümden...
Parça parça öldürüyor yokluðun, azar azar bitiveriyorum.
Her þeyi güzel eden senin varlýðýnmýþ; çok yazýk; Çirkinlikleri görmeme engel, senin bana taktýðýn cennet gözlükleriymiþ.
Evdeyim bir gece tarýsý... Bir mumun yarýsýnda arýyorum seni... Üç gündür sigara içmiyorum. Gittiðinden beri deðiþen bir þey yok! Her sabah yine peynir ve zeytini çaya banýyoruz. Akþamlarý makarna ve çorba, en has yemeklerimiz. Sen varmýþsýn gibi yapýyorum. Yalandan þiir yazýyor, þarký söylüyorum. Pencereyi aralayýp, basýyorum küfrü þehre...

Acýlar yalnýzlýðýmýn ortak aynasý oldu.
...ve düþlerde gördüðüm o derin anlam; Sen nerdesin, ben nerdeyim, hangi düþteyiz?

Tutku denen þey hep böyle midir?
Ýri siyah gözlerimden dökülen , boncuk boncuk gözyaþlarýmý, sonsuza ýrmak yapsam da, kýzýl ipek saçlarýndan bir salla o ýrmaktan geçsem, sana tutkuyu yazabilir miyim ki?

Ellerimi mezar taþýn yaptým. Hep baþýn ucunda bekeleyecek unutma! Bire gün çýkýp gelmeyeceksn biliyorum. Ben hep yanacaðým. Ateþin kýrmýzý korunda, bir köz olarak ellerini ellerime uzatmak isteyeceðim ama, uzattýðým ellerimi, kutuplarýn dað buzullarýnda donmuþ olarak bulacaðým. Yýlmak yoktu caným deðil mi? Biz ölene kadar sevmeyecek miydik? Þimdi ikimizde öldük iþte! Sen topraðýn altýndasýn, bense üstünde!...

Bu aþk bitti sevgili, bu dem bittim sevgili!
Haramdýr diye kýyamadým bu cana, yaþayan ölüye mezar yok diye gelemedim yanýna! Yani zindanlýk bir dünyadýr bana kalan þimdi!
Gecenin siyahý ile beraberdim de, balkon korkuluðundan aðýya sallanan cinler gülüyorlardý bana... Hediyen vardý ellerimde, ruhuma iþlemiþtin, kokun sinmiþti elbiselerime... Uðraþtým, çabaladým; elbiselerimi yakýp kokundan kurtuldum ama ruhumdan atamadým bir türlü varlýðýný...

Tutku denen þey hep böyle midir?
Titrek, yorgun ellerimin tuttuðu, kalem kalem, kaðýt kaðýt þiirlerimi, senli geçen her þeye köprü yapsam da, mavi deniz gözlerinden bir ýþýkla o köprüden geçsem, sana tutkuyu yazabilir miyim ki?
Bedenimi topraðýn yaptým unutma! Hep bedenini saracak!...
Ben hep bekleyeceðim; Aðlayarak annesine koþmak isteyen bir çocuk gibi, sana koþmak isteyeceðim ama, soluðum yetmeyecek.
Yýlmak yoktu biliyorum, ölene kadar sevecektik...
Þimdi ikimizde öldük! Sen topraðýn altýndasýn, bense üstünde!
Bu saatler de geçecek, bu günler de, belki bu ömrüm de bitecek ama, sen hep sol tarafýmda cayýr cayýr yakacaksýn beni. Ateþ olup eriteceksin. Hiçbir soðuk üþütemeyecek bu yüreði!

Gözün arkada kalmasýn! Bu gözler, kaldýrýp da göz kapaklarýný görmeyecek hiç kimseyi, bilmeyecek... Bu dudaklar öpmeyecek bir baþkasýný ve konuþmayacak...
Parça parça öldürüyor yokluðun, azar azar bitiveriyorum. Her þeyi güzel eden senin varlýðýnmýþ; çok yazýk; Çirkinlikleri görmeme engel, senin bana taktýðýn cennet gözlükleriymiþ.
Tutku denen þey hep böyle midir?
Hýzlý hýzlý atan þu kalbimi, göðsümden çýkarýp da yerden yere vursam, sana tutkuyu anlatabilir miyim ki?
Göz yaþlarýmý coþkun bir nehir yaptým unutma! Hep sana doðru akacak; ben hep aðlayacaðým.
Sana ulaþmak isteyeceðim ama, büyük büyük, derin derin saatlerde birikmiþ olacak göz yaþlarým; kollarýmla saramayacaðým, tutamayacaðým ellerini, ne tuhaftýr, ne acý bir þeydir bu, bir daha olamamak seninle, hayali yorgan yapmak bu köhne yataða, gezdiðimiz sokaklarda yalnýz , kimsesizcesine dolaþmak...
Tutuyorum, aðlamayacaðým diyorum; olmuyor, yapamýyorum. Sen gittin, inanmaya çalýþýyorum; inandýramýyorum kendime...
Yýlmak yoktu caným deðil mi? Biz ölene kadar sevmeyecek miydik? Þimdi ikimizde öldük iþte! Sen topraðýn altýndasýn, bense üstünde!..