Her ne kadar, sen demiþ olsan da bana, bu kez ben bunu yürekten söylemek istiyorum.
“Beni çok arayacaksýn ve bir gün arkana dönüp baktýðýnda, yeniden birlikte yaþamak için her þeyi, çok geç olmuþ olacak…”

Ýnadýný, gururunu sende býraktým… Bende sevgin kaldý. Çünkü içimde yaþayan hiçbir gurur, ne seni aramama engel olabildi, ne sormama… Sana göre gurursuzluðu hep ben yaptým. Belki o eski günleri yeniden geri getiririm diye çok uðraþtým deniz gözlü…

Bu uzun bir yazý olmayacak, kýsa ve öz bir yazýdýr. Ya da sonun yüklemi…
Senin dediðin bir þey daha vardý ve ben bunu hiç unutmayacaðým.
Birlikte geçirdiðimiz zamanlar için þunu demiþtin, “Hayallerle uðraþamam. Artýk gerçekleri yaþýyorum”
Öyle olsun. Yaþadýklarýmýzý “hayal” düþ defterine...
“Gerçek dünyadakiler” mutlu edecekse seni; eyvallah…

Tutuyorum kendimi… Bir hafta oldu, elim telefona kaymadý, sana mesaj atmadým. Ki sen hiç atmadýn bana…
Bir hafta oldu, hiç sormadým adýný kimseye…
Sildim telefonlarýný, fotoðraflarýn ve ardýndan kalan birkaç yazý…
“Hayal Dünyasýndan” arta kalan ne varsa; “gerçeklerle” yüzleþti birden…

Git…
Canýn nereye isterse…
Sev kimi seversen…

Tükendim, sana gelmeden gururunda boðulmaktan ve tükettim gerçeklerimi “hayallerinde” harcamaktan…

Dört yýl yaþanmýþ delicesine bir aþka, “hayaldi” dersin öyle mi? Ve sen bu hayalden kotarýp kendini, “gerçekleri” yaþamaya baþlamýþsýn…

Seninle yaþadýðým her saniye “hayalse” eðer, affet deniz gözlü; “Gerçeklerine” lanet olsun!