Arþýnlarým da hata olmalý... Adýmladýðým hiç bir eþya yerinde yok. Giderken yaktýðýn son sigara, sehpa üzerindeki o küllükte tütüyordu;

Beni hiç unutmayacaðýný söyledikten hemen sonra KAV kibriti ile ateþe vermiþtin tütünü.
Ýçine çektin derin derin dumaný.
Gözlerin yumuluyordu. Soluðunun yettiði en son noktada duruverdin.
Gözlerimden iki damla yaþ dizlerine düþtüðünde gözlerinin ýþýltýsý kaçmýþtý.
Sanki elektrik voltajý aðýr aðýr azalýveriyor ve ampul yavaþ yavaþ sönüyor sanýyordum.

Tam o ana denk düþtü, gözlerimin gözlerine demir atýþý; takýlý kalýp da göz bebeklerine...
Saniyelerce, dakikalarca seyretmek istedim...
Hüzün çöküp de kucaðýmýza baðdaþ kurduðunda; herþey bir kondöktürün düdüðüne üfürmesi gibi soðuktu.


Biraz daha hüzün...
Az daha...
Yaklaþtým, yaklaþtýn.

Tenim güneþin kabuðuna doðru giden bir mekik gibiydi... Sýcaklýðýn yüzüme vurdukça yanýyordum.
Gözyaþým; gözlerimden yanaklarýma firar ederken deðmiþti dudaklarým yangýnýna...

Dudaklarým dudaklarýndaydý. Dumanýn soluklarýmda. Ýki ayrý aðýzdan tek dumaný, böylesi þölensel bir havayla içime çekiveriyordum. Sana aþýktým. Delice ve ölürcesine bir tutkuyla baðlanmýþtý her yaným her yanýna...

Teninin tadýna tarif getiremez þimdi ruhum.

Gözlerim kapalý; "benden hiç gitme bir tanem; ve ölürüm gidersem senden" dediðim bir andý.

Ýçimde tutarak ayrýldým o dudaklardan ve ciðerimin en temiz noktasýna doldurarak katraný; en büyük saðlýk skandalýna imzamý atýyordum; Seni içime alýyordum; Bir kalbin yanýna bir kalp, bir ruhun yanýna bir ruh, bir "ben" yanýna bir baþka "ben" koyuyordum.

Ellerin, tuttuðun sigara ile birlikte yukarýda kalmýþtý. Sonra sað tarafýndaki yeþil renkli cam küllüðe koydun onu...
Sigara öylece kaldý. Fitili küllüðün dýþýndan sehpanýn üzerine sarkmýþ, dumaný ise küllüðün ortasýndan tavana doðru yükseliyordu. Bir daha çekmedin içine ve çektiðimiz son dumanýmýz oldu ayný sigaradan...

Konuþtuk biraz, biraz ben ve sen sonra...

Dedim ki, ölene kadar o yarým sigara orda kalacak. Günlerce dokunmadým. Açmadým pencereyi düþmesin diye. Dökemedim korkumdan o küllüðü...

Akýp geçti zaman...
Günleri gördüm önce...
Hemen ardýndan haftalar oldu, adýna "gün" dedikleri þeylerden...
Aylar gecikmedi; haftalardan doðmuþtu adýna "ay" dedikleride...

Tutamadým kendimi bir gece yarýsý...
Küllüðü ve senden kalan herþeyi toplayýp da, bir annenin cocuðunu cami avlusuna býrakýþý gibi koptum emanetlerinden. Ýçinde "sen" doluyu torbayý çöpe atarken acýmasýz bir katildim.
Attým
Biliyordum; "yýllar" uzak deðildi bu ayrýlýða...
Akýp geçti zaman...
ve geçerken yýllar...


Þimdi ayný evin ayný odasýnda, seninle oturduðum ayný yerden bakýyorum o sehpaya. Uzun ince bir vazo var; senin ellerinle dokunup da sigaraný koyduðun küllük yerinde...

Sehpa küçük, kare...
Kahverengi ve ahþap
Üç çekmeceli...

Ýzmariti bana kalan bir aþktý bu
Dumaný çekilmiþ, kalanlar býrakýlmýþtý.
Yorgun ve öksüz; kimsesiz...

Alýþtým mý?

Alýþamadým! Kader deyip atamadým. Çok bekledim, çok aðladým. Seni kimseyle konuþamadým, seni kimseye anlatamadým.

Ve ben her baktýðýmda, hala tüter dumanýn...