Söyleyemediðim sözlerim melûl ve zelil olmuþ gönüllere bir kurþun gibi düþer mi acep? Adýmýzýn olmadýðý bu þölen yerinde resmimizin de yeri yok diyerek bütün iyi insanlarý, mahzun ve biçare garipleri kimsesizleri, cümle mahlûkatý yâd edip yeryüzüne bir daha yürümenin vakti ... geçmeden geçecek olan aynalara aksimiz, sulara nefesimiz, hayata gölgemiz düþmeden bu rüyaya el deðmenin sýrasý... yalnýz, derin ve deliksiz uykudan uyandýrmanýn, hesabýný sormanýn yeri. Tutup iki yakasýndan bütün insanlar adýna sorgulamanýn en uygun aný. Anlamýný yitiren kelimeler, soysuzlaþan nefs, birer ateþ parçasý gibi gördüðü her iyi þeyi kül eden gözler, gittikçe kötüye yaklaþan ayaklar, velhasýl nemrutlaþan kalbler, çivisi çoktan çýkmýþ arsýz ve haksýz hayat.
Þair Cafer Turaç “ Mutluluk Fotografý” þiirinde “Meðer dostluklar da anayollara atýlan bir çiçek gibi hüzünle ezilirmiþ “ diyor. Her þeyin deðerinin parayla ölçüldüðü bu zamanda ne dost kaldý ne dostluk ah þair. Bir otomobilin tamponunda cefâkar þoförün yazdýðý gibi artýk dost ararsan cebinde ara. Bu hayatýn çirkefliðinden, tantanasýndan sýkýlýp ta muhabbetine sýðýnabileceðin, iki çift lafýn belini kýrýp nefeslenebileceðin, sýrtýný dönebileceðin dost yok.
Cahit Külebi’ nin “ Dost “ isimli þiirinde betimlediði:


“Bir gece habersiz bize gel
Merdivenler gýcýrdamasýn
Öyle yorgunum ki hiç sorma
Sen halimden anlarsýn

Sabahlara kadar oturup konuþalým
Kimse duymasýn
Mavi bir gökyüzümüz olsun kanatlarýmýz
Dokunarak uçalým.

insanlardan buz gibi soðudum,
iþte yalnýz sen varsýn
Öyle halsizim ki hiç sorma
Anlarsýn. “


dostluklara ya da dostlara rastlamak mümkün mü acaba? Dar ve telaþlý bir günde hiç bir þey sormadan hesapsýzca kalbini ve gerektiðinde cebini açabilen, tacir edasýndan uzak kaç dostumuz var? Gözlerine bakmadan kalbini okuyabilen, ruhunu yormadan zamaný çatlatýrcasýna sýrrýný, kimsesizliðini bir nazar boncuðu gibi taþýyabilen dost ... bütün kötülere kötülüklere karþý içindeki çocuðu ve kalbindeki ýþýðý koruyabilecek bir muska gibi boynunda taþýyabileceðin dost.
Anlamýný yitiren kelimeler, soysuzlaþan nefs, birer ateþ parçasý gibi gördüðü her iyi þeyi kül eden gözler, gittikçe kötüye yaklaþan ayaklar, velhasýl nemrutlaþan kalbler, çivisi çoktan çýkmýþ arsýz ve haksýz hayat.Gönlünde bir vaha gibi açýlabilen, bir yaðmur gibi serinletebilen, bir güneþ gibi ýsýtabilen ve ýþýtabilen, ellerin gözlerin, kalbin olabilen, en güzel yerindeyken ömrünün nazenin bir çiçek gibi lüzumunda solabilen, ellerini yüreðine alabilip te dost var mý... nerde acep?