Evimin penceresinden görebildiðim manzarada, yazýn bittiðinin belirtileri var. Hayatta, sonsuz olan ne var ki zaten! Önce, kendisinin yokluðuna hazýrlýyor bizi.Yavaþ yavaþ doðruluyor oturduðu minderinden. Elleri ayakkabýlarýnda, gözleri yolda. Doða, makyajý silinmiþ bir kadýna benziyor. Bir zamanlar yeþilin hakim olduðu rengi sararmýþ, insanýn içini ýsýtan ve aydýnlatan ýþýltýsý azalmýþ. Var olan yeþiller de solgun, yorgun. Hastalýktan yeni kalkmýþ bir insan gibi.

Aðaçlarýn yeþili, yavaþ yavaþ sarýya býrakýyor yerini.Yapraklar, terk etmeye hazýrlanýyor tutunduðu dallarýný. Sardunyalarýmýn bile eski neþesi yok. Çiçekleri azaldý. Ayný saksýyý paylaþtýðý petunyalar, çoktan solup gittiler. Oysa , hayata birlikte açmýþlardý gözlerini. Var mýydý böyle koyup gitmek?Þurda güzel güzel paylaþýrken topraðý, ayný elden verilen suyu? Sardunyalar, yine de vefalý çiçekler. Hem vefalý, hem sabýrlý. En son onlar terk edecek balkonumu.

Ýþte komþu Ýsmet Teyze. Soðuk havalarda giydiði ceviz kabuðu rengindeki yeleðini geçirmiþ sýrtýna. Hem de " Daha Eylül bir" der demez. Mahalle arasýnda giydiði terliklerini çoktan çýkarýp atmýþ. Lastik ayakkabýlara emanet etmiþ yaþlý ve yorgun ayaklarýný.Yazýn dimdik yürüyen kadýn, sanki dar bir giysiye sýðdýrýlmýþ gibi yürüyor. Bizim memleket de, dokuz köyün doðrucusu hani. Sonbahara girdik diye, hemen böyle soðuyacak ne var sanki!

Gökyüzü de pýrýl pýrýl deðil artýk.Karanlýk, insana ürperti veren bulutlarla örtünmüþ yer yer. Kaþlarý çatýk, çocuðunu azarlamaya hazýrlanan bir baba - anne gibi. Sabah - akþam, evlerin bacalarýndan duman tütmeye baþladý. Zaman zaman, odun - kömür yüklü kamyonlar geçiyor yoldan. Belli ki, yaz mevsimi toplamýþ tasýný taraðýný.Veda etmeye hazýrlanýyor bize. Oysa nasýl alýþmýþtýk ona.

Yazýn yeniden geldiðini görmek, acaba kimlere kýsmet olacak? Öyle ya, gelip de bulamamak var.Örneðin þu cýlýz, yaþlý armut aðacýný bir daha göremeyebilir. Kimbilir belki balkonumdaki sardunyalarýmý da göremeyecek.

Zamanýn ne getireceði, ne götüreceði hiç belli olmuyor.
Geçen yaz aramýzda olanlardan, sevincimizi - üzüntümüzü paylaþtýklarýmýzdan bazýlarýný yitirdik. Onlarýn gülen gözlerini ve yüzlerini aradýk yaz boyu. Ama onlar, hiçbir yerde yoktular.Þu dar sokaðý aydýnlatan beton elektrik direði, þu ahþap giydirilmiþ köprü, þu sokaðýn baþýndaki yýllardýr yýkýlacak diye hep korktuðumuz leylek çadýrý gibi ev inadýna ayakta!... Beton direk kadar dayanýklý olamamak! Yuh olsun!

Gitmeye hazýrlanan her mevsim, iþte böyle hüzne boðar beni. Hele sonbahar.Yerde sürüklenen sarý yapraklar, insanlarýn yaþlýlýðýný anýmsatýr.Çok çok uzaklara gidenlerin yokluðunu, geride kalanlarýn iç burukluðunu anýmsatýr.Ve taþ gibi aðýr, buz gibi soðuk, arsýz özlemi.

Velhasýl yaz bitti.
Bir dahaki geliþinde bakalým kim nerde olacak veya olamayacak?
Ama ben, sardunyalarýmýn bir sonraki yaz mevsimini de görmelerini saðlayacaðým. Bir sonbahar gecesinin beklenmeyen , aniden bastýran ayazýnda donmalarýndan korktuðum için; dal uçlarýndan içim titreyerek onlarca filiz kestim, küçük saksýlara diktim. Kýþýn onlarý sýcak salonumda konuk edeceðim. Çiçek vitaminleriyle besleyeceðim.Yaz gelince de doðru sokaða. Onlarýn ölmelerine, balkonlarýmý renksiz ve kokusuz býrakmalarýna asla izin vermeyeceðim; elektrik direðine inat.

Keþke, sevdiklerimin gitmelerine de engel olabilseydim. Gitmek üzere olan yaz mevsimini onlarla birlikte uðurlayabilseydim.

Yaz bitiyor.
Hüzün mevsimi sonbahar geliyor.
Her þey kabulümüz.
Zaten; "Gökten ne yaðdý da ne yer kabul etmedi ki! "

Ýnsanýn, gitmelere engel olamamasý; ne kötü!