Bir birini kesen dar sokaklarý, bu sokaklarýn açýldýðý geniþ caddeleri ile bir kapýsýndan girilip diðer kapýsýndan çýkýlan koskoca bir mahalleydi, hayat dolu þehrimin ortasýndaki, ölüler mezarlýðý.
Ölüm hep karanlýkla özdeþleþmiþtir, mezarlýkta öyle,
Yüksek bir yerden þehrime baktýðýmda, bir yýldýz gibi parlayan ev ýþýklarýnýn olmadýðý yerdir, benim için mezarlýk. Kalabalýk þehrin ortasýndaki karanlýk kara parçasý.
Ayný hayatýn tam ortasýnda olduðu halde, bilinmeyen, karanlýk ölüm gibi,
Her gün gözümüzün önünde dursa da, görmeme eðilimi ile yaþadýðýmýz, hayatýn hem içinde, hem de bir o kadar da dýþýnda.
Ýþte bugün bu yazýda, bu korkunç yere, kabristan’a gideceðiz, belki de ölüme.
Haydi! takýlýn peþime,




KAPININ ÝÇERÝSÝ

Gýrrrrjjzz diye bir sesle açýldý kapý, sonra ayný sesle kapandý. Artýk içerdeydim. Þöyle bir arkama baktým, dýþýna çýktýðým hayatý düþündüm. Ýçimde bir ürperti oluþtu, geri dönememe, bu kapýyý bir daha açamama, garip bir þey.
Hava rüzgârlýydý, acaba dýþarýda da böyle mi? Diye düþündüm.
Ben mezarlýðýn hayat içinde ayrý bir hayatý, dünya içinde ayrý bir dünyayý, temsil ettiðine inanýrým. Buranýn mevsimi bizim mevsimimizle ayný deðildir. Mesela burada zaman durmuþtur. Pili bitmiþ bir saatin duvardaki yalnýzlýðý hissedilir. Burada takvimler hep son baharý gösterir.
Dedemin komþuluðunu yapan Ali Kilci hep on üç yaþýndadýr mesela.
Ben yaþlanýrým o yaþlanmaz.
Sonra trafik kazasýnda ölmüþ Mehmet amcam, babamýn küçük kardeþi, artýk benden daha genç. Amcamdan daha yaþlý olmak, garip bir duygu

Bu garip duygu ile dedemin ve amcamýn yanýndan ayrýlýyorum ve ölü þehrin sokaklarýnda dolaþmaya devam ediyorum.
Þehir ölülere ait olsa da, inanýn bana burasý ölü bir mekan deðil. Kendine ait bir ritmi var. Burasý inanmasý çok güç ama sürekli deðiþir.
Dikkatli gözler, ölülerin gittiði yere gitmeye uðraþýrcasýna gökyüzüne uzayan selvilerin her yýl amacýna biraz daha yaklaþtýðýný, fark edebilir.

Sonra þehir, ölülerin þehri olsa da, adý mezarlýk olsa da, o kadar sýk suretini deðiþtiriyor ki.
Sanki bir kooperatif kurulmuþ gibi, göz açýp kapayýncaya kadar, bir birinin aynýsý kutu evler yapýlýyor, tek odalý.
Biraz daha zengin mahallesine gittiðimde evler daha da geniþliyor, hatta biraz daha þanslý olanlarýn evlerinin bahçe kýsýmlarý da var. Çiçekli miçekli bir görseniz, ölü olup uyuyasýnýz gelir.
Sonra bembeyaz bir villayý andýran, mermer yapýlý þatafatlý mezarlýklarda yok deðil. Bu gösteriþli yapýlarý sevmiyorum ben.
Tabi böyle gösteriþli yapýlar varsa, bunun zýttý bir kulübeyi andýran, baþucundaki basit bir tahtadan ibaret olan evlerde var olacak, hatta hiç evi olmayan, mezar taþý kaybolmuþ, evi artýk þehrin bir sokaðý haline gelmiþ ölülerde.
Yani burada bile sosyal adalet yok,
Neyse boþ verin bunlarý, yine sosyalist yaným kabardý. Ben þehrin sokaklarýnda gezmeye devam edeyim.
Çünkü öyle bir sessizlik var ki burada, iliklerinize kadar iþliyor. Dünyanýn insanlýk öncesi çaðlarýný hatýrlatan bir sessizlik ve huzur, belki de dünyanýn insanlýk sonrasýnda kavuþacaðý dinginlik.
Sanki hayatýn yorgunluðundan bezip uykuya dalmýþ gibi burada dünya,
Sanki hayat içindeki hayattan baðýmsýz bir rüyada gibisiniz. Nasýl anlatýlýr ki?
Mmm,
Burasý ihtiyaçlardan azade olmuþ, yalýnlýkta huzuru bulmuþ ve bu huzur bozulmasýn diye bu sýrrý korumuþ bir þehir gibi duruyor. Sanki bir sýrrý saklýyor benden,
Ölmüþler dünya yüzünde her þeyin aslýnda ne denli basit olduðunu ve mutlu olmak için türlü þekillerde çýrpýnan, acý çeken milyonlarca insanýn, mutluluðu karmaþýk düzenlerden aradýklarý için mutlu olamadýklarým artýk anlamýþ olmanýn verdiði bir üstünlük duygusuyla bana baktýklarýný hatta küçümsediklerini hissedebiliyorum.
bu hisle arkamý dönüyorum,
8 yaþýnda bir kýz çocuðu, resmi de var, Ayþe Ertürk, onu kucaklamak geçiyor içimden, bir kazma almak ve buranýn kökünü kazýmak. Belki diyorum, mezarlýk olmazsa ölümde olmaz.
Sonra kendimi bir kazma gibi hissediyorum, tövbe edip Ayþe Ertürk’e bir Fatiha okuyorum. Canlý ruhla ölü ruhun o kadarda ayrý olmadýðýný o an hissediyorum. Sanki verdiðim hediyeden ötürü yüzüme gülümsüyor bunu biliyorum.
Ardýndan yoluma devam edip kapýdan dýþarý çýkýyorum. Kapý gene gýcýrdýyor, dýþarýsý yine aydýnlýk, yine gürültülü, yine karmaþýk. içimden içeride kalmak geçiyor.
Bilmiyorum, galiba, emekli olup Bozcaada da ev yaptýrmayý hayal eden bir banka memuru gibi, dünyadan emekli olup burada bir baðý evi yaptýrmayý hayal ediyorum. Ve birde çok merak ediyorum acaba hayalim gerçekleþtiðinde,
Ben dedemden daha yaþlý mý olacaðým daha mý genç?