Aynaya baktým kendimi görmek umuduyla. Ama görebildiðim sadece senin gölgen, yüzüme düþen gözyaþlarýndý. Çaresiz kapattým gözlerimi. Sýrf görmeyeyim diye çaresizliðimi.
Düþünüyorum sadece tek yapabildiðim bu diye. Düþünüyorum neden içim, dýþým, düþlerim, gözyaþým sen dolu, bu kadar kýsa sürede beni nasýl bu kadar senle doldurduðunu.
Sanýrdým ki hiç bitmeyecek. Sonsuza kadar -tabi sonsuz varsa- beraber oturup bir koltukta, birbirimize öylece bakarýz; birbirimizi düþler ama kaybetme korkusundan dokunamayýz. Öðrendim ki yokmuþ sonsuzluk. Öðrendim ki yokmuþsun aslýnda…
Fark ettim ki sen benim olmak istediðimdin, yani, aslýnda ben, sen olmak istediðim için âþýktým sana. Peki, ben þimdi ne yapacaðým? Fark etmek güzelde çaren yoksa eðer…
Belki bu kadar uzak olmasaydýk araya bu kadar çok zaman girmeseydi, düþünemezdim, soramazdým kendime seni neden sevdiðimi. Belki aynada sadece kendimi gördüðümü sanýrdým. Oysa sen benimlesin hala, kalbimin tam ortasýnda… Ne kadar inkâr etsem de sen beni ele geçirmiþsin. Ruhum, beynim, her þeyim suçlu. Bakamýyorum artýk gözlerime; kendime ihanet etmiþ gibiyim. Acý veriyor inan düþlerim, eðer sen varsan içinde. Anlayacaðýn hayal etmekten, rüya görmekten korkar oldum. Uykusuz geçen gecelerimde yine uyumak için seni düþünüyorum. Kendimi kaybettim sende. Çaresizim ilk kez bir çocuk kadar da umutlu. Neden bilmiyorum ama merak etmiyorum da.
Ah bir tutsan elimi ya da seni düþünürken akan yaþlarýmý silmek için, o güzel elini yanaklarýma deðdirsen. Ýstersen ben hep senin de olurum ama düþünemem o zaman. Çünkü unuttum sen yokken ne düþündüðümü. Sahi ne düþünürdüm ben? Ne yapardým, nasýl uyurdum, nasýl bakardým aynaya? Artýk acý vermeye baþladýn, kalbim ýzdýrap içinde ve yine tek çýkýþ yolum sensin. Görünen o ki ben hem sevmeyi, hem de vazgeçmeyi ayný anda öðrendim.