keyfi kaçık akşamlardan sabaha
karanlık sokaklardan aydınlığa
sessizceydim sokuldum yalnızlığa
sessiz bir gölgeydim ama ruhuyla
yıllarca sürünendim kaldırımda
güneş bile kalmamıştı arkamda
güneş doğunca ve gölgen olunca,
duvarda gölgesi olduğuma
söylendim, yanlış yaptın aşkına…
gölgeyim, güneşle duvar arasında
güneş birazdan yükselecek karar ver
seninle bir ömür ya da bir gölge,
üzülmesin diye uğraştığımsın, söyle
üzünce de üzdüğünü sakladığım
söylendiğinde ‘şımarığım’ dediğim
yıllardan sonra duvarda bir gölge olsam da
gururlu bir gölge kalırım yalnızlıkta
gerekirse düşerim yeniden kaldırıma
pire ve yorgan hikayesini hatırla…
yakarım o aşkı gölgesiyle
ezilir kalırım kaldırımlarda
seveceksen sev yani, kısaca…
(Gürsel ÇOLAKOĞLU)