Babam çalýþmak için Almanya’ya gelmiþ. Bir müddet sonrada annemi yanýna almýþ. Ben Almanya’da dünyaya gelmiþim. Tahsilimi orada yaptým. Ana okulundan sonra gittiðim okulun son sýnýfýnda notlarým gayet iyi olduðundan Üniversiteden önceki mesleðe yönlendirme bakýmýndan en iyi okul tarafýndan okulumuzdan buraya baþvuru yapan 14 kiþi arasýnda seçilen iki kiþiden biriydim.
Bu okulu da iyi bir dereceyle bitirdikten sonra Hukuk Fakültesinde öðrenimime devam ettim. Hukuk fakültesinde okurken lise dönemimizde çok iyi arkadaþ olduðumuz kýz arkadaþým da Hukuk fakültesine girmiþti. Zamanla arkadaþlýk daha farklý yöne kaydý. Birbirimizden hoþlanýyorduk. Mezun olmamýza bir dönem kaldýðýnda kýz arkadaþým bir gün yanýma geldi ;
-Ben hamileyim ! dedi.
Nasýl cevap vereceðimi,ne yapmam gerektiðini bilemedim. Þaþkýn bir þekiþde,
-Nasýl yani ? diyebildim.
-Anlamadýn galiba,hamileyim !
Kendimi boþlukta hissediyordum. Sanki tüm dünya üstüme geliyor,beynim uðulduyordu.
-Aldýrmayý hiç düþündünmü ? diyebildim.
-Ne yani,sen þimdi çocuðu aldýrmamýmý söylüyorsun ?
Cevap veremedim. Sadece iki ellimi yana açarak vucut diliyle birþeyler söylemiye çalýþtým.
-Ben sevineceðini sanmýþtým. Bakýyorumda sevinmek þöyle dursun hamile kaldýðým için neredeyse beni azarlýyacaksýn…
-Hayýrlýsý olsun diyebildim.

Kýz arkadaþýmýn ailesi oldukça varlýklý biriydi. Onlarda Türkiye’den Almanya’ya gelmiþlerdi. Þu anda birkaç þirket sahibiydiler. Benim ailem ise orta halliydi.
Bu iliþkiden ne benim ailemin nede kýz arkadaþýmýn ailesinin haberi vardý.
Kýz arkadaþým kendine ait bir evde ailesinden ayrý yaþýyordu.
Uzun uzun konuþtuktan sonra kýz arkadaþým tüm ýsrarlarýma raðmen bebeði
Dünyaya getirmeye karar verdi.
Bir zaman sonra kýz arkadaþýmý göremez oldum. Yaptýðým tüm araþtýrmalarýma raðmen nerede aolduðunu bulamadým. Ailesinede gidip soramadým. Sadece yakýn arkadaþlarý vasýtasýyla ailesine sordurduðumda, onun bir müddet için Amerika’ya
Gittiðini öðrendim. Kýz arkadaþýmýn hamile olduðundan benden baþka hiç kimsenin haberi yoktu.
Okulu bitirdim,Avukat oldum. Ama ne yapsam kýz arkadaþým aklýmdan çýkmýyordu. Ne yaptýysam nerede olduðunu öðrenemedim.
Yaklaþýk bir yýl sonra bir gün iþyerimde iþ konuþmasý yaparken sekreterim telefonla bir hanýmýn aradýðýný , arayan bu hanýmýn konuþacaðýnýn çok önemli olduðunu söylediðini söyledi. Baðlamasýný söyledim. Ýþ konuþmamý da kýsa kestim.
Aylarca aradýðým kýz arkadaþýmdý.
-Benim !
-Neredesin ? aylarca seni aradým bulamadým!
-Bulamazdýn. Güneyafrika’daydým. Çocuðumu doðurmýya gittim.
-Eeee…
-E’ si… doðurdum.
Baþým dönmeye baþladý.Sesim soluðum kesildi. Sanki küçük dilim boðazýma kaçtý nefes alamýyordum. Zorlukla,
-Anlatsana…
-Neyi anlatayým. Seni aramamýn sebebi bir çocumuz oldu.
-Kýzmý oðlanmý?
-Senin için fark edermi?
-Niye fark etmesin, ben baba olmadýmmý ?
-Senin þu anda bilmeni istediðim þey sadece bir çocuðunun olduðunu bilmen.
-Ne demek yani?
- Onu bunu bilmem sadece bilmen gereken bu. Bak þimdi beni iyi dinle; bizim iliþkikimzden benim ailemin haberi yoktu. Hamileliðimden de haberleri yoktu. Onun için bir müddet uzak bir yere uzunca bir tatile çýktýðýmý biliyorlar. Ama onlara gitiiðimi söylediðim ülkede deðilim.
-Eeeee…
-Lütfen sadece dinlermisin ? Ben çocuðumu doðurdum ama onu yanýma almýyacaðým.
-Neeee ?
-Ya dinle yada telefonu kapatýyorum.
-Tamam tamam…
-Onu burada bir bakým evine verip Almanya’ya döneceðim. Her ay onun bakým giderlerini karþýlýyacaðým. Döndükten sonrada seninle konuþup senin tarafýndan ne yapýlmasý gerektiðine karar vermen gerekecek.
-Ne diyorsun sen ?
-Kapatýyorum.
Telefonu kapattý. Sýrt üstü kanepeye uzandým. Sekreterime akþama kadar hiç telefon baðlamamasýný,hiç kimseyle görüþmiyeceðimi söyledim.

Bir müddet sonra kýz arkadaþým geldi. Bir yerde oturup uzun uzun konuþtuk. Bir oðlum olmuþ. Kýz arkadaþým, bizim hiçbir zaman bir araya gelmemizin mümkün olmadýðýný, içinde benimle ilgili hiçbir sevgi kýrýntýsýnýn olmadýðýný söyledi.
Kýz arkadaþým doðan bu çocumuzu yok sayýp kendine yeni bir yaþam kurmýya çalýþtýðýný, bu çocuðu alýp bakmasýnýn hiç mümkün olmadýðýný, bu genç yaþýnda çocukla uðraþamýyacaðýný söyledi. Benden bu çocuðu alýp yetiþtirebileciðimi, ama kendisinin bu iþin içinde kesinlikle olmýyacaðýný söyledi.
Aileminde haberi olmadýðý annesi olmýyan çocukla nasýl bir yaþam kurabilirdim. Kýz arkadaþým ayaða kalktý, neye karar vereceksem iki ay içinde kendisini aramamý, eðer çocuðu alýp sahip çýkýp bakmaða niyetim yoksa bu zaman dan sonra çocuðu bakým evinde alýp devlet yetiþtirme yurduna vereceðini söyleyip yürdü gitti.

Daha sonra ne ben kýz arkadaþýmý aradým ne de o beni aradý.
Bir gün gazetede kýz arkadaþýmýn yine kendileri gibi zengin bir ailenin oðluyla evlendiðini okudum. Hiç göremediðim oðlumla aramda artýk tüm baðlar böylece yok olmuþtu.
Ne yaptýmsa bir daha konuþma fýrsatýmýz olmadý. Ne yaptýmsa oðlumun nerede olduðunu bir türlü öðrenemedim.

Aradan yýlar geçti. Bende evlendim,çoluk çocuða kavuþtum ama hiçbir zaman yüzünü bile görmediðim oðlumun nerede olduðunu öðrenemedim. Eþimede durumu evlenmeden önce olduðu gibi anlattým. Eþim bu durumu olgunlukla karþýladý. Yalnýz bana, nasýl bulamazsýn diye sordu. Bende sadece, bulamadým iþte diyebildim. Eþim belki ikimiz buluruz dedi. Eþimlede yýllarca aradýk ama hiçbir ip ucuna dahi eriþemedik.
Kýz arkadaþýmda eþiyle birlikte düðünden sonra Kanada’ya yerleþmiþlerdi.
Ýçim o kadar acýyordu ama yapabileceðim hiçbir þey yoktu.

Artýk ben ve eþimde emekli olmuþ torunlarýmýzla vakit geçiriyorduk. Ama içimdeki çocuðumun hasreti günden güne artýyordu.
Zaman zaman torunlarýmýzý yakýnýmdaki çocuk bahçesine götürüyorduk. Onlar salýncaklara,kaydýraklara binip eðlenirken benim aklým hep ondaydý.
Yine bir gün eþimle þöyle bir dolaþtýralým, bizde temiz bir hava alalým diye evden çýkýp aðaçlýk yolda ilerlerken eþim,
-Gel þu banka oturalým biraz dinlenelim dedi.
Oturduk.
-Merhaba
-Merhaba.
Baktým 35-40 yaþlarýnda bir erkek. Yanýndaki bayaný gösterip,
-Eþim dedi.
Bende eþimi gösterip,
-Eþim dedim.
-Yanýnýza oturablilirmiyiz ?dedi.
Biraz kenara çekildik onlarda yanýmýza oturdular.
-Sizin arkanýzdan geliyorduk. O kadar dalgýndýnýz ki, eþinizin söylediklerine sadece baþýnýzý sallýyarak cevap veriyor gibiydiniz ama eminim eþinizin ne söylediðini dahi duymuyordunuz.
-Türkmüsünüz diye bildim.
-Sayýlýr dedi.
-Sayýlýr ?
-Annem türkmüþ babamda Avusturya’lýymýþ. Onun için saylýr dedim. Çoluk çocuk yokmu ?
- Var …
-Var derken çok derine daldýnýz amca.
-Boþ ver be evlat.
-Amca sen çok dertlisin ben iyi bir dinleyiciyim anlatýrsan dinlerim.
Biz bu adamla konuþurken hanýmlarda kendi aralarýnda sohbete dalmýþlardý.
-Gel evlat biz þu yandaki banka geçelim.
-Geçelim amca.
Burada tanýdýðým bu yabancýya içimi tüm samimiyetimle açmanýn hiçbir zararý olmýyacaðýný düþünerek olanlarý ta baþtan itibaren anlattým. Adamcaðýzýn sanki boðazý kurumuþtu. Hiçbir þey söylemeden anlattýklarýmý büyük bir dikkatle dinledi. Hiçbir þey söylemedi. Bir müddet ne ben ne de o konuþtu. Yavaþ bir sesle,
-Bayaðý dertliymiþin amca. Allah sabýr versin sana dedi.
Eþine dönüp,
- Gidelimmi hayatým ? diye sordu.
Bizde eþimle kalkýp yürümeye baþladýk ama onlar daha hýzlý yürüyüp gözden kayboldular.

Kadýn eþine dönüp,
-Babaný nasýl buldun ?
-Þu masaya oturalýmmý hayatým?
-Babaný nasýl buldun dedim cevap vermedin?
-Baba…Baba… Ben bu kelimeyi hayatýmda hiç söylemedim. Bir anne ve baba kelimesini sahiplerine söylemeyi ne kadar isterdim bilemezsin.
-Ýyi iþte babaný yýllarca aradýktan sonra buldun iþte.!
-Evet buldum ! Yýllarca ara tara seni hiç aramýyan anneni Kanada’da bul kadýna allem edip kallem edip yerini öðren, babaný bul ondan sonrada günlerce bu adamý takip et bir bankýn üstünde on dakikada herþeyi öðren. Ondan sonrada oradan kaçar gibi ayrýl. Sen olsan ne yapardýn?
- Hayatým, babaný kendi haline býrak. Bu adam vicdan azabýyla kavruluyor.
Þimdi gerisi sana kalmýþ artýk.

Mustafa Arif Razgartlý