Toprak ana yalnýzmýþ,
Biraz caný sýkýlmýþ.
Gök Kralý’na gitmiþ,
Onunla sohbet etmiþ.
Demiþ ki Gök Kralý:
— Ana, baðrým yaralý!
Birbiriyle geçimsiz,
Dört çocuk var bilseniz…

Demiþ ki toprak ana:
— Onlarý yolla bana.
Ben de yalnýz biriyim,
Onlarla eðleneyim.

Toprak ana dönünce,
En küçük gelmiþ önce.
Pembe, beyaz saçlarý,
Tombulca yanaklarý.
Demiþ toprak anaya:
— Bir bakayým çantaya.
Birçok hediyeler var.
Þu tomurcuklu dallar.
Gül, çiçek demetleri,
Þunlar da kuþ sesleri…

Bunun adý “BAHAR’MIÞ”
Mis gibi de kokarmýþ.
Çok geçmeden aradan,
Biri girmiþ kapýdan.

Topaç gibi bir çocuk,
Gözleri boncuk boncuk.
Kýrmýzý yanaklýymýþ,
Gül gibi dudaklýymýþ.
Bunun adý “YAZ” imiþ,
Güzel mi güzel imiþ
Demiþ ki kardeþine:
— Çekil, git sen iþine.
Çiçeklerin solmuþtur,
Dallar meyve dolmuþtur.
Þeftali, çilek, kiraz…
Ýnsanlar yesin biraz.
Toprak ana al bunu,
Ýnsanlara sun onu…

Daha sözü bitmeden,
Biri gelmiþ yeniden.
Dönüp toprak anaya,
Baþlamýþ konuþmaya:
— SONBAHAR benim adým,
Dalda yaprak koymadým.
Ýkisini kovalým,
Biz beraber kalalým.

Sonra kovmuþ kuþlarý,
Sarartmýþ yapraklarý.
Çiçekleri soldurmuþ,
Çimenleri kurutmuþ.
Meyveleri toplatmýþ,
Yürekleri hoplatmýþ!..
Bir çocuk gelmiþ kardan,
Hemen girmiþ kapýdan.
Meyveler kaçýþmýþlar,
Çiçekler saklanmýþlar.
Bembeyaz olmuþ her yan,
Baðýrmýþ bir taraftan:
— Benim adým KIÞ’TIR KIÞ!
Hiç dinlemem yakarýþ.
Üçünüz de gidiniz,
Burayý terk ediniz!..

O demde kavga çýkmýþ,
Toprak ana baðýrmýþ:
— Aranýzda anlaþýn,
Üçer ay konuk kalýn.
Ya da evimden gidin,
Buralarý terk edin...
Bu ne böyle geçimsiz?
Nasýl kardeþsiniz siz!
Nazýnýzý çekemem,
Kavga falan istemem…

Mevsimler tartýþmýþlar,
Bir karara varmýþlar.
Demiþler ki anaya:
— Biz vardýk anlaþmaya.
Yanýna bundan böyle,
Geleceðiz nöbetle...

Ýþte o günden beri,
Üç ay gelip her biri,
Misafir olurlarmýþ,
Sýrayla kalýrlarmýþ.

Ahmet KARAASLAN