Şimdi, adını çağırıyorum kara kalem sürçmelerde ve söküyor feryadımı kadim boşluklarda ağlayan ağıtların çürüyen tınıları. Boşluğumu doldurma telaşı içinden geçiyor ömrümün gözlerime takılan tüm seyirlik yaraları. Kimselere diyemiyorum ‘o gitti’. Gidişine ağlıyorum, tüm alfabelerin sessiz harflerini çalarak içime bağırıyorum seni. Bilmiyor derdimi, meşk divanımda ağlattığım şarkılar.

Tek teselligâhım, dudağıma sessizce gömdüğüm adın. Sen adını tanır mısın? Kalbe ettiği ezayı ve inciklerden akıtılan yazgının ağırlığını bilir misin yar, adının alnımdan tutup nasıl yarlara saldığını. Var mıydı, yok muydu ? Yitirdim mi? Diyerek geçen ömrümün, kıymıklarla dolu soluğuna sarılışımı, sen, bilir misin kahrı.

Gül dalından dökülüp ölümün tortusuna sırnaşan aklımla varlığımdan geçiyorum bu gün, cesedime bayram hüznüme viran olsun suskular. Sebebim olanın adı kopsun, mührüne kıyamet gürz ile vursun…

EBRU OLUR. BEYT-ÜL HAZEN YAZILARI… 13