Sen; sevda çarmıhında yüreğime çakılan bin bir uçlu temrene. İsra boşluğumda omuzlarıma konan ahımdan geriye kalan yalnızlığım, zehrine susamış gözlerime pusatım, tüm kelimelerden kaçtığım kıblegahım… Sesinde aşiretler kurup kıyama durduğum, ölmüş yüreğimden sağıp doğurduğum… ‘Ne’ yimsin sevgili ‘ne’sin? Kimdesin? Nerdesin?

Devir şimdi tüm olmazlarını üzerime, çıkart aradan ne varsa dünyaya dair, bir ütopyada efsane olsun söylediğin tüm yalanlar, yalan söyle be yar… Sana yenilgiyi, senli yalanları da çok sevdim…

Demiştim, fıtratını yaşamayan hiçbir ömür yaşanmış sayılmaz… Boşluğuna vurur kanatarak kanadını, fıtratsız kul olmaz, doldurulmayan yaralar habistir kaçılmaz…

Biliyorum sevgili, ne gidebiliyor ne kalabiliyorsun, ne ölebiliyor ne yaşayabiliyorsun… Sen ömür vahalarımın uçurumlarında açan araf çiçeği… Kavgalara gerilen göğsüne dar geliyor rüyalarına ilişen umutlar… Mirasçısı olmadı ve de olmayacak ömrünün! Bıçak sırtı göçlerin var tüm kılcal duygularını kanatan, içinden geçtiğin her ömre ağır yenilgiler bırakan… Bıraktığı yenilgileri zafer sayan çocuk huylu ruhuna, gün gelir sadağ olur yenildiğin bir sevda… kaçsan da yok saysan da …

EBRU OLUR. BEYT-ÜL HAZEN YAZILARI 26