cümlelerime nokta olan adam,
gözlerini anlatırken bir kitap dolusu kullandığım virgülüm var benim,
söyle bana,
hangi ağlayış, bu isyana bedel?

hangi karanlıkta bu kadar kayboldun sen,
bilemezsin,
Koşarken ısıttığım kaldırımlar var benim,
vücütları hiç önemsemediğim anlar..
çünkü çoğu zaman en mahrem yerin yürek olduğunu düşünmüşümdür..

şimdi söyle bana transparan kalbi adam,
kalemime dokunmadan söyle..

kelimeleri bana bırak, gözlerinle konuş benimle,
varsa eğer koy vicdanını bir köşeye öyle anlat..
değer miydi her fotoğrafa makas darbeleri atmaya?

hakkettin,
çürümüş elmaların anıları vardı dudaklarında,
şimdi bensizlik zamanı..

yat şu yatağa..
yalnızlık ayak ucumdur benim,
yorganımı hep idaresiz kulandığım pembe düşlerim vardır.
sana gönderilmiş içi boş mektuplar kokar odamda,
çünkü kime ait olduğu belli olmayan siyah zarfları yaktım bu gece,
rahat uyu sevgilim,
kalbim mekanın olsun..

BELİNA ÖZBEK