Ellerimi açýp dua ettim.
Dedim ki, tam umudumu yitirdiðim an da bir þeyler gönder bana.
Acýmý dindirme gücü olsun.
Ben artýk kendi kendini iyileþtirebilecek biri deðilim.
Ellerimi yine açtým dedim ki.
Beni bu hale getiren þeyi içimden söküp atmak yerine,
güçsüzlüðe yeltenmeyi aklýmýn ucuna bile getirmeyim.
Nolur.
Kendimle baþbaþa kalmaya tahammül edemiyorum.
Tek çözüm kaybolmak mý yani.
Kýþ uykusuna yatýp geri de býraktýklarýmý özlemek mi.
Yine parmaklarým yelkovanýn baþýný okþuyor.
Bunu yaparken neden titriyor ellerim.
Hissediyorum beynimde karýncalar var.
Ben zamanýn geçmesini beklerken o beni yarý yolda býrakýp
devam ediyor yoluna.
Anlamýyorum neden yapýyor bunu.
Oysa ben geçmiþteki tarihlerden nefret ediyorum.
Hiçbir deprem faciasýný, insanlarýn gözlerinin önünde evlerinin yýkýlmasýný.
Ve hiçbir intiharý, tecavüzü, unutmadým.
Ýnsanlarýn kendi evlatlarýný öldürecek kadar neler yaþadýðýný
görmezden gelemedim.
Hepsi gün gibi,
hepsi an gibi,
hepsi aklýmda.
Ýnan bana ilaçlara baðlý olarak yaþamanýn
ve annenin
bunu bilip üzülmesi kadar daha acý bir þeye tanýklýk etmedim ben daha önce.
Karanlýkta;
nefes alýnmayacak kadar karanlýk bir gece de,
gece köpeklerinken yani
sabahýn yedisi huzuruyla yanýmda dolaþan kadýn.
O öyle bir kadýn ki; geceyi gündüz, seni huzur yapar.
Öyle güzel omzu var ki.
Öyle güzel ki;
Dünyalar kadýn geniþ ve bir anne kelimesi kadar þefkatli..
Her yaný teselli olan, elleri yumuþacýk kadýn.
Hep baþ ucumda,
baþýmýn üstünde;
baþýmýn tacý ol.

Belina ÖZBEK