Þu an arkama dönüp baktýðýmda bir arpa boyu yol katedemediysem, kaçýrdýðým onlarca trenin cemeresini çektiðimdendir. Her tereddütlerimde yaþadýðým tökezlemeler yüzünden tutunmaya ramak kala kaçýrdýðým bu trenler, kararsýzlýðýmýn ve þüphelerimden duyduðum huzursuzluðun üzerime yýðdýðý aðýrlýktan dolayý ezilmelerim, sorumsuz ve varlýðýn hafifliðine doðru kaçýþlarým, ne ileri gitmeye ne de geri dönmeye yüz bulamadýðým bir ara evrende sýkýþýp kalmama neden oldu. Bu sýkýþmalarýn aynýsýný kalbimde hissetmem ise sýkýntýlar ve stresler içerisinde bocalama arefesinin habercisi olmaya devam etti. Bu korku ise paranoya takýntýsýný hapsetti bedenime. Hipokondriyak bir zaman tüneli oluþtuðunu görüyorum anýlarýmdan bu güne geçiþ saðlayan..
Ýnsan nedense hayatýnda kurduðu hayallerin, yaptýðý planlarýn ve tuttuðu hesaplarýn hiç mi hiç kendisini tatmin etmediðini görünce vaz geçmek zorunda kalýyor hesap tutmaktan ve plan yapmaktan. Ama bir türlü hayal kurmaktan vazgeçemediðimi fark ediyorum ve histerik bir þekilde damarlarýmýn melankoli ile dolduðunu hissediyorum. Aylýk veya mevsimlik bir döngü olsa gerek bu bendeki kronik hesaplaþma. Ama her muhasebede karþýma çýkan küçük hatalar, her döngüde cari açýðýn biraz daha artmasý ile borçlanýyorum, en çokta gönül borcuma faiz biniyor. Bir piyango çýkmaz ise yakýn zamanda, haciz memurlarý kapýmý çalýcak, ne var ne yok götürecekler benden..
Nasýl? diye soruyor insan her çaresiz kaldýðýnda kendine. Nasýl oldu da böyle oldu? Yoksa gerçekten kaderimizde böyle yazýlý olduðu için mi sadece? Hani kaderi deðiþtirebiliyorduk, hani bizim tercihlerimize göre ilerliyordu yaþam? Bu biraz okul yýllarýmý hatýrlattý kendime. Düþük not alýnca hoca verdi, yüksek not alýnca öðrenci aldý oluyordu ya sanýrým insan baþarýlý olunca kendisine pay biçiyor, baþarýsýz olunca da kadere..
Babamýn evlendikten hemen sonra istanbuldan gelen iþ teklifini reddetip, bandýrmada kalmasý ilk dönüm noktasýydý kaderimin þekillenmesinde. Böylelikle çocukluðum bandýrmada geçti. Abimin sürekli evden kaçýp kaybolmasý da, daha merkezi bir mahalleden kenar mahalleye taþýnmamýza ve hayatýmýn ilk zamanlarýný daha küçük hayallerle yaþamama neden oldu. Yani tamamen þu anki düþüncelerimden uzak ve sýð bir toplum içerisinde ilk kez var olmanýn sýkýntýlarýný uzun süre çektim. O etkileri üzerimden atmak hiç te kolay olmadý. Din ve mahalle rejiminin etkisi altýnda, hayatýn gerçeklerini keþfetmekte oldukça geç kaldým. Þehrin modern kültürü ve samimi iliþkilerini çok çok sonra keþfettim. Yani hayata bikaç sýfýr yenik baþladým..
Ýlk kez 11 yaþýnda çýkýp farklý bir yerde yaþama þansý yakaladým. O da tesadüf eseri abimin peþine takýlýp güreþ sporuna baþlamamla oldu. Milas güreþ eðitim merkezini, Türkiye güreþ okullarý elemelerinde baþarýlý olarak kazandýk. Bir sene orda apayrý bir dünya gördüm ama yine beni tatmin etmeyecekti. Çünkü her ne kadar baþka bir kültür olsa da büyükþehir yaþantýsý kadar derin deðildi. Ýliþkiler basit ve düþünceler sýð idi. Utangaçlýk ve çekingenliðim ilk darbelerini de burada yaþadým tabi ki. Hiç kimseye kendimi ifade edip, derdimi anlatamadým. Yanýmda bir aile desteðim olmadýðý için ordan ayrýldým ve bir daha da geri dönmedim. Spor akademisyenliði trenini kaçýrdýðýmý ise çok sonradan fark ettim..
Ýkinci dönüm noktasý ise bandýrmaya döndükten sonra babamýn bize sunduðu imkanlarý ciddi bir þekilde deðerlendirmemem oldu. Önce ud kursuna gönderdi, sonra da resim kursuna. Ben o zamanlar ikisini de eðlence olarak gördüðüm için üzerine fazla düþmedim. Derslerim çok iyi idi ve lise olarak kliþe bir düþünce ile Anadolu ve fen liselerini hedefliyordum. Abim ise resim konusunda hem ilgili hem de baþarýlý idi. O resimi tercih etti ve lisede Ýzmir güzel sanatlar lisesini kazandý gitti. Ben ise olayýn hala þaka ile gerçek arasýnda gidip geldiðini zannederken kendimi Bandýrma Anadolu lisesinde buldum. Oysa zamanýnda müzik yada resimden birini tercih etmiþ olsaydým, yada gerçekten birisi beni bu konuda yönlendirseydi þu an akademik bir sanatçý olma fýrsatýný kaçýrmayacaktým..
4 yýl boyunca kendimi, sonunu bilmediðim bir tünelin içinde yolculuk etmeye býraktým. Sonunda ne olacaðýný ve nereye çýkacaðýmý bilmiyordum. Doðaçlama bir lise hayatýnda aklýmda hep baþka yerlere kaçýp gitme düþüncesi vardý ama bir rehber olmadýðý için ne yapacaðýmý bilmiyor, baþkalarý ne yapýyorsa onlarý gözlemliyordum. Derken öss sonuçlarýna göre biraz da abimin etkisiyle izmiri tercih ettim. Biraz bilgisizlik, biraz da kimsesizlik yüzünden belki o zaman karþýma çýkan Ýstanbul fýrsatýný görüp ona göre tercih yapmýþ olsaydým, þimdi belki de istanbuldan çoktan sýkýlmýþ ve yurtdýþýna gitmiþ biri olma fýrsatýný kaçýrmayacaktým..
Üniversite okumuþ olmak için ne olduðunu bilmeden girdiðim istatistik bölümünden sýkýlmam da fazla uzun sürmemiþti. Daha birinci sýnýfta aklýma tiyatro sevdasý girdi. Amatör tiyatrolar ve belediye tiyatrolarý da kesmeyince kendimi konservatuarlarýn kapýsýnda sýnava girmeyi beklerken buldum. Kurslarýn çok pahalý olduðunu öðrenince kendi kendime hazýrlanmýþtým sýnavlara. Daha önceden de bir deneyimim ve herhangi bir torpilim olmadýðý için sýnavlarda baþarýsýz oldum. Belki daha önce bilinçli bir þekilde araþtýrýp hazýrlansaydým, aileden maddi ve manevi destek görseydim (ki çoðu ailelerin tiyatroya karþý olan standart düþünceleri ve önyargýlarý bu þekildedir) þu an alaylý deðil de okullu bir oyuncu olma fýrsatýný kaçýrmayacaktým..
Çocukluðumdan gelen utanma ve çekingenliði izmirde üzerimden tamemen atmýþtým. Özellikle de tiyatro rahatlýk ve sosyal iletiþim konusunda çok þey katmýþtý bana. Ýzmirin ve Ýzmirlinin rahat yaþam tarzýna ayak uydurdum kýsa sürede ancak hatunlarýn uçsuz buçaksýz derinliklerinde kayboldum. Platonik bir çocuðun saf duygularýný, saf hayallerini ve hayata bakýþ açýsýný 180 derece deðiþtiren bu kayboluþ olmuþtu. Ýçine düþtüðüm bu labirentten çýkýþý bulana kadar doðal olarak bir sürü kiþi ile birlikte oldum. Bu birliktelikler hep çýkýþý bulmak için bir umut ýþýðý idi ancak bir süre sonra çýkýþ mýkýþ hikaye oldu. Labirentin sokaklarýnda takýlý kalmak memnuniyetinde bir istikbalsizlik, bir sorumsuzluk bir tembellik nusibetine yakalandým. Belki de bu yüzden, tanrýdan dilediðim kiþi karþýma çýktýðýnda, onunla beraber bu labirentten çýkma trenini kaçýrdým..
Þuan istanbulda yaþýyorum. Henüz 4 aydýr sadece.. bilgisizlik, tecrübesizlik, kararsýzlýk ve en kötüsü geçmiþle gelecek arasýndaki ara evrende sýkýþýp kalmamdan dolayý bir sürü tren kaçýrdým ve kaçýrmaya da devam ediyorum. Burasý Ýstanbul ve her dakika bir tren kalkýyor meçhule doðru. Ýstiklaldeki tramvayýn arkasýndan koþup tutunanlar gibi herkes bir trenin peþinde koþuþturuyor hergün. Ama ben kaçýrýyorum ve kaçýrdýkça da kendimle hesaplaþmaya devam ediyorum. Bu döngü, bu bahtýmý ne zaman terk edecek, iþte o zaman ben de bi trenin koltuðuna oturmadan o tren kalkmayacak..
ULAÞ TUZAK