Halkların alabildiğine göründüğü Brueghel'i geçip bir kalem
Yalnızca kendilerini gördükleri Bosch'a sonsuz pirim veren
'Dağda çakal düzde köpek' ahlakından ötesine yabancı
Adam ve kadınların istilası altında nicedir gezegen

Nasıl oldu da buluverdik kendimizi içinde deme hiç
Uzaylı değiller ya da çıkıp gelmediler yerin derinliklerinden
Çocukken el ele döndüğün çemberlerde seninle gülenler
Kin çiçekleri yaptılar arkalarına bıraktığın mendillerden

Deme hiç çıkar mı bunca ıvır zıvırdan böyle cehennem
Bu gezegen döndüğü sürece neler çıkmaz ki nelerin içinden
Bağrında saf bir kuş gibi büyüttüğün yüreğini koyarsın ortaya
Gizlediği hançerleri sürer eyyam bakışlı karanlık böğründen