" Kapýný aralýk býrak sevgili! Seni ben özlemelerden gelenim."
Ne susan oldu geçmiþ, ne de iz býraktý mazide bir sevgili. Olmayaný düþler gibi bir acýydý durmadan yazmak seni…
Günler eskiyecek. Mevsimler, seneler, dakikalar yitecek suya býrakýlan bir kâðýt gibi. Ve yüzün, yüzümden içte kalacak, bakmýþ olanýn bakýp göremeyeceði bir gölge gibi. “Acý zamanla tesirini yitirir” tesellisi verilse de, hatýrda kalan her acý tazedir.
Acý uyur kuytularda, ateþten nehire dönen bir isyanla baþý çekecek kadar zalimdir. Ehlileþebilir mi bu yürek? Sana aðýtlar yakan diyarýmda, hasret ateþinde yanarken kalbim.
Asmýþým yeryüzüne sýðmayan canýmý, semada bir buluta. Gökyüzüme vuruldu sorma hançerli gecelerim. Nasýl özledim seni bir bilsen, nasýl çýrpýndý koca bedende ufacýk yüreðim, çalan her zile, gelen ayak seslerine bir görsen.
Susmak, susuyor olabilmek zehrini damýtýyorum dilimde. Her sabah baþlayan günle umut edip düþünmek, günü yolcularken seni beklemiþ, gaz lambasýnýn fitilini söndürmek kadar yakýcý.
Habersizdim, sevda türkülerini yakan yüreðimi istila ediþinden. Göðüs kafesimin iç kanamasýnda anladým, ancak sen tarafýndan vurulduðumu. Yeryüzüne eðilen gökyüzü, hilalde baðýran bir geceydi kendime ezberlettiðim. Ýstenince olmayan yaný baþýnda, kalan sana ait olmuþ ne yazar? Sesin sende kalýr, duyan olmaz ve yaþanan her þey düne dayanýr.
Belirsiz bir zamanla býrakýlýyor aklýma, aþkýn týlsýmý. Bazý zaman “çok sevdim” demek bile kýsa kalýyor.
Aþk masal, sevdaya kahraman gerekiyor. Çekilen acýda yitirilen bir umutta, ulaþýlmayan, fethi imkânsýz bir kalede kahraman olmaz sevdiðim.
Sensiz. Sen olmadan yapamam, yaþayamam, nefes alamam. Keþke býrakabilsem her þeyi…Keþke hiç hatýrlanmamasýna unutsam her þeyi. Ve unutsam kendimi. Geçip gidebilsem acýlarýn ayak bastýðý gecelerimin orta yerinden.
Diyorum. Diyorum ki“Bir nefeslik ömürde tüketiyorum, yaþadýðým renklerin anlamýný”soranlara. Sakýn ha inanma. Sahip olabildiðim, elimde tek kalan rengim siyahým. Katran karasý bize düþen yazgýda boyuyorum, azar azar yalnýzlýðýmýn çýplak kalan omuzlarýný.

Gözlerin gözbebeðime düþtüðünde, donup kalýyorum ve içimde bir sesle arýyorum kendimi, ben,ben nerede kayboldum? diye…